Włoski producent pozazdrościł popularniejszym kolegom po fachu.
O ile dwie pierwsze płyty Dusty Kida zrealizowane dla wytwórni Boxer mieściły się w formule energetycznego tech-house’u o minimalowym zacięciu, tak wydany dwa lata temu podwójny album „III” zaskoczył monumentalnym techno o głębokim i mrocznym tonie. Wszystko wskazywało więc, że artysta dołączy do grona innych włoskich producentów w rodzaju Giorgio Gigliego, Claudia PRC czy Dino Sabatiniego, którzy specjalizowali się w tego typu graniu. Tymczasem nic z tego.
Czwarty krążek w dorobku Dusty Kida to radykalny zwrot w tył – do melodyjnej i tanecznej muzyki, wychodzącej nawet poza tech-house w stronę… amerykańskiego EDM. No bo posłuchajmy tylko „Doa” i „Not So Green Fields”. To połączenie gitarowego country z trance’ową motoryką przecież od razu kojarzy się z hitami Aviiciego rodem z MTV Dance. Jeszcze bardziej piosenkowy charakter ma „Durke” – choć tym razem nagranie rozwija się od sentymentalnego indie-popu w stronę motorycznego tech-house’u, co z kolei przypomina dokonania braci Kalkbrennerów.
Bardziej klubowe granie też ma tutaj lekki i melodyjny ton. „Innu” zaczyna się od zamaszystych smyczków i wyrazistej trąbki, by dopiero potem ruszyć w rytmie „umpa umpa”, wnoszącym nutę greckiej egzotyki. W „Arveschida” pojawia się podniosła partia trąbki przywodząca wspomnienie starego jak świat „Infiniti” Guru Josha. Solidniejsze uderzenie znajdujemy w zasadzie tylko w trzech nagraniach: „We Are The Troglodytes”, „Fura Prana” oraz „The Arsonist”, gdzie jednak zostaje ono rozmyte trance’owymi syntezatorami.
Nie wiadomo co myśleć o tej płycie. „III” była tak dobrym albumem, że nie chce się wierzyć, iż ten sam autor stworzył „Not So Green Fields”. Jasne – Dusty Kida ciągnęło na początku w stronę melodii, ale zawsze była ona zrównoważona klubową energią. Tutaj tego nie ma – i momentami muzyka obsuwa się w stronę kiczowatego popu. Włoski producent ma potencjał twórczy, ale tutaj nie wiedzieć czemu raczej go nie wykorzystał.
Isolade 2015
