Odmienne spojrzenia na tę samą przestrzeń dźwiękową.
Jednym z najciekawszych nagrań minionego roku z kręgu dubowo pojmowanego ambientu była kompozycja „Vortexual”, zrealizowana przez Stephena Hitchella z wytwórni Echosapce pod szyldem Variant. Najpierw dostaliśmy dwie pierwsze wariacje na jej temat, a teraz – uzupełnia je zestaw dwóch dalszych wersji oraz remiks materiału dokonany w ramach innego projektu artysty – Intrusion.
„Element Zero” to pozycja wyjściowa. Hitchell stawia tutaj na najprostszą formę dźwiękowej syntezy, nadając nagraniu skrajnie minimalistyczny charakter. Utwór płynie w wyjątkowo wolnym tempie, łącząc matowe pasaże kanalizacyjnych brzmień z łagodnie pohukującymi efektami o podwodnym rodowodzie. Dzieje się tu niewiele – ale elektroniczne dźwięki układają się w hipnotyczną pieśń przypominającą średniowieczny chorał gregoriański.
Nieco mniej statyczny charakter ma „Element Three”. Tym razem kompozycja podszyta zostaje dyskretnie cofniętym w dalekie tło dubowym bitem. Dzięki temu w centrum uwagi słuchacza pozostaje mieniący się motyw syntezatorowy, przywołujący wspomnienie shoegaze’wych ścian sonicznego dźwięku. Napotykając po drodze kilka narracyjnych wyciszeń, wszystko zmierza do epickiego finału, rozegranego w cyfrowym deszczu niczym końcowe sceny z „Blade Runnera”.
„Element Four” wydaje się być najbardziej dynamicznym nagraniem z cyklu. Tutaj rytmika odgrywa najważniejszą rolę – a puls wyznacza charakterystyczny bit rodem z dub-techno. Nakładają się nań jednak kolejne fale zaszumionych efektów, nadając całości ambientowy ton. Element nieoczywistej melodyki wprowadzają z kolei przeciągłe tony ciepłych klawiszy, wieńcząc utwór kojącym wyciszeniem.
Najciekawszym ujęciem kompozycji „Vortexual” wydaje się być jednak dopiero jej remiks dokonany pod nazwą Intrusion. Otrzymujemy bowiem zaskakująco nieoczywistą muzykę. Z jednej strony uderzają miarowe bity o tribalowym pulsie, a z drugiej – skorodowana elektronika zostaje zredukowana do dronowego wyziewu ozdobionego jedynie brzęczącym loopem. Do tego w finale rozbrzmiewa hipnotyczna partia gitary akustycznej. W efekcie powstaje surowe i szorstkie nagranie, którego mistyczny nastrój zostaje tym razem wykreowany nieco innymi środkami niż miało to miejsce w poprzednich podejściach.
Seria kolejnych wersji i remiksów kompozycji „Vortexual” układa się w nie mający precedensu w historii nowej elektroniki cykl. Jego korzenie tkwią w medytacyjnym pojmowaniu fenomenu dźwięku rodem z jamajskiego dubu – ale całość ma jak najbardziej współczesną formę, asymilującą zdobycze minimalistycznego podejścia do cyfrowej syntezy rodem z ambientu i techno. Ten monumentalny pomnik mistycznego pojmowania archetypowo postrzeganej muzyki klubowej będzie na pewno inspirował kolejne pokolenia młodych adeptów muzycznej awangardy.
Echospace 2015
widzę Panie Pawle że jesteś jak nic fanem tego producenta …. jak dla mnie nieco zjada własny ogon od jakiegoś czasu,choć nie powiem popełnił parę niezłych historii – jako variant taką rzecz zdaje się setting sun – fajny album – mnie ujął i powiem tak w zasadzie cały czas jest ta sama pieśń – ale cholera wie czy to wada czy zaleta 🙂 bardzo fajnie słucha się tej muzyki np czytając książki lub podróżując pociągiem / autobusem
Jedrku – we wszystkich praktykach duchowych na tym swiecie medytacja ma pozornie monotonny i powtarzalny charakter. To jest celowe – aby wejsc glebiej w inny swiat. Dlatego Echopspace jest wlasnie taki. 😉
nigdy nie podchodziłem tak do prac echospace – bardziej służyły mi użytkowo – jak wspomniałem wyżej – w podróżach czy książce, cóż może czas zabrać trochę materiału w góry lub nad morze i tam się nim zająć poważniej – pozdrawiam
Interesująca recenzja.