Pierwotny zew.
Od czasu debiutu w barwach Samurai Horo w 2011 roku Fis zdążył sobie wyrobić opinię nieustraszonego eksperymentatora z dronową materią. Nic dziwnego, że ostatecznie jego bazą stała się wytwórnia Subtext, prowadzona przez zafascynowany podobnymi brzmieniami duet Emptyset. Jego ostatni album – „Borders” – zawierał muzykę stworzoną poprzez radykalne preparacje akustycznych i elektronicznych instrumentów. Nie inaczej wypada wydana właśnie kolejna płyta Fisa.
Materiał na „Clear Stones” powstał w berlińskich Red Bull Studios, kiedy gościł w nich nowozelandzki muzyk wywodzący się ze społeczności tamtejszych Maorysów – Rob Thorne (a tak naprawdę Ngāti Tumutumu). Przywiózł on ze sobą cały zestaw etnicznych instrumentów – zarówno dętych, jak i perkusyjnych – zrobionych z drewna, kamienia, muszli i kości. Te, jak je sam nazywał, „singing treasures”, wydawały niezwykłe dźwięki, które po zarejestrowaniu Fis poddał komputerowym manipulacjom.
Efekty są oszałamiające: maksymalnie ekspresyjna muzyka, łącząca plemienne brzmienia i śpiewy z rozwichrzoną elektroniką. Thorne wydobywa ze swych instrumentów dzikie tony, raz przypominające melodie grane na flecie („Front Ear”), a kiedy indziej tęskne zawodzenia ludzkiego głosu („Wooden Lung”). Fis wychodzi im naprzeciw, nakładając na nie cyfrowe warkoty i industrialne zgrzyty („Tor 201”), dopiero pod koniec zestawu, ustepując miejsca bardziej ambientowym dźwiękom („Whakauruuru”).
Słuchając tego albumu aż dziw bierze, jak wiele wspólnego ze sobą ma korzenna muzyka dawnych ludów ze współczesną elektroniką o ekstremalnie awangardowym charakterze. Jest w niej ten sam pierwotny zew – głód wolności, pragnienie wyzwolenia, tęsknota za innym, lepszym światem. Nic więc dziwnego, że „Clear Stones” przenika mistyczne światło, pokazujące, że od zarania dziejów ludzkość poprzez sztukę próbuje wydostać się z ograniczeń narzucanych jej przez fizyczność ziemskiego życia.
Subtext 2017
