Wpisz i kliknij enter

Ghostpoet – Dark Days + Canapés

Dojrzałość artysty.

Nikt o zdrowym słuchu nie mógł przegapić debiutu fonograficznego Ghostpoet`a. Właściwie powinienem napisać Obaro Ejmiwe. Znakomity debiut przyniósł mu nominację do Mercury Prize oraz spowodował gwałtowne zainteresowanie twórczością Londyńczyka. Padały porównania do Massive Attack, Tricky`ego czy Roots Manuvy. Wszystkie zawierały ziarno prawdy, ale siłą wokalisty był jego głos oraz teksty. Muzycznie osadził się w klimacie mokrej, ciemnej ulicy, podbitej surowym soulem oraz trip-hopem. Mogło się to wydać dość staroświeckie, żeby nie powiedzieć zachowawcze. Tu dochodzimy do paradoksu, bo taka zagrywka, w jego wykonaniu, brzmiała dość świeżo. Sporo wody upłynęło w Tamizie od tego czasu. Twórczy styl ewoluował w stronę bardziej gitarową. Nie wszystkie wydawnictwa od debiutu były na najwyższym poziomie. Wydawało się jakby Ghostpoet szukał dla siebie idealnego środku wyrazu, muzycznej warstwy, która byłaby idealna dla tekstów. Ten cel osiągnął na najnowszym albumie. „Dark Days + Canapés” to obraz świata widziany oczami dojrzałego człowieka po trzydziestce.

Cyrkulujący ton „Trouble + Me” oparty na mocnej linii basu oraz powolnej perkusji przywiedzie na myśl twórczość Nicka Cave`a. Niespieszny utwór stanowi bardzo mocny punkt tej płyty. Tu diabeł czeka za drzwiami, a Ghostpoet śpiewa z godną pozazdroszczenia pewnością siebie. Świetnie wypada też refren w towarzystwie gitary akustycznej. Nie tylko taka atmosfera nas tu czeka. Zahaczający o industrial „Karoshi” odkrywa zupełnie inną dynamikę. Fakt, że nie jest ona dominująca na całej płycie, nie przeszkadza. Tytuł nawiązuje do zjawiska, które pierwszy przypadek odnotowano w Japonii. Chodzi o śmierć z przepracowania. W swoim tekście artysta nie pozostawia wiele miejsca na domysły: „Fighting for what? / (To the grave, to the grave)”. Otwierający (nie licząc intro) „Many Moods At Midnight” stwarza atmosferę grozy. Wygrane akordy na fortepianie oraz syntezatorowe tła niosą w sobie grozę.

„Woe is Meee” to efekt współpracy z Daddy G z Massive Attack. Najbardziej bluesowy moment na płycie. Jest tak stylowy, że zawiera gitarowe rozwibrowania i taniec z diabłem. Jednym z najbardziej chwytliwych momentów jest „Freakshow”, wprost odnoszący się do szaleńczych dokonań Tricky`ego. Kończy się nawet obłędnym śmiechem. Sąsiadujący z nim „Dopamine if I Do” rozpoczyna się od współpracy między fortepianem i skrzypcami. Dokooptowana do składu została wokalistka EERA. Charakterystyczny styl wokalisty, coś pomiędzy mówieniem a śpiewaniem, można usłyszeć w „Live>Leave”. Tu Ghostpoet pogrąża się w rozważaniach o dzisiejszym świecie. Dojmująca obojętność, minimalna płaca i pustka egzystencji – to tematyka utworu, który ma podkręconą linię dramatyczną. Obiecane w tytule, mroczne dni, spadają na głowę w posępnym i ciężkim „(We’re) Dominoes”. Orkiestrowe aranżacje potęgują klaustrofobiczną atmosferę.

„Immigrant Boogie” to opowieść z punktu widzenia uchodźcy. Prosta, mocna i bezpośrednio skierowana między oczy odbiorcy. Nie zdziwiłbym się, gdyby tekst napisał Wojciech Tochman, bo tak intensywna to historia. Pierwsza fraza: „No one knows how many on the boat”. Natomiast w refrenie pada: „Oh, let us in / We never bite”. Muzyczna stronę stanowią postpunkowe, impulsywne i mroczne dźwięki. Opiekę producencką nad „Dark Days + Canapés” Ghostpoet powierzył Leo Abrahamsowi, który ma na koncie współpracę z Brianem Eno czy Jonem Hopkinsem. Sama płyta jest dla mnie najdojrzalszym dziełem Brytyjczyka. Wydaje się jakby artysta odnalazł swój język. Muzyka ma dobrze wyważony ciężar gatunkowy, liryka jest mocna i precyzyjna, a atmosfera duszna i niepokojąca. Całość spina silna osobowość Ghostpoet`a. Rzecz nie do przecenienia.

Play It Again Sam | 2017

Strona Ghostpoet

FB

Bandcamp







Jest nas ponad 16 000 na Facebooku:


Subscribe
Powiadom o
guest
1 Komentarz
Inline Feedbacks
View all comments
trackback

[…] Nie wiem, czy to dobrze, skoro w czeluściach internetu można trafić na perły pokroju „jest tak stylowy, że zawiera gitarowe rozwibrowania i taniec z diabłem” Do czego jednak dążę? Patrzcie na […]

Polecamy

Daft Punk / Syny

Zespoły kończą swoją działalność. Proste, nie?