Podłącz się do astralnej mocy.
Zdarzyło mi się już pisać o zespole Mako Sica. Dla przypomnienia podam skład tria: Przemysław Drążek (gitara, trąbka), Brent Fuscaldo (wokal, gitara, harmonia, kalimba) i Chaetan Newell (perkusja, instrumenty klawiszowe). Zespół reprezentuję scenę chicagowską, więc można być pewnym, że spotkają nas rzeczy z tych niebanalnych i improwizatorskich. Z resztą sam zespół każe nazywać swoją muzykę mianem „free-rock” odnosząc się oczywiście do otwartej formy jazzu. Powodem, dla którego trzeba się z nimi ponownie spotkać, jest ich współpraca z legendarnym Hamidem Drake`m. Wszystkim w tym momencie powinna z pamięci przypłynąć znakomita płyta Hery.
Tytuł odnosi się do południowo hiszpańskiego miasta Ronda, znane z XVIII-wiecznego mostu Puente Nuevo. Zawartość niekoniecznie nawiązuje do tradycji muzyki hiszpańskiej. Twórcy przygotowali pięć improwizacji, które zarejestrowane zostały na dwóch sesjach. Z pierwszej pochodzą dwa pierwsze utwory: „Dance With Waves” oraz „Emanation”. Obie cechuje bogactwo instrumentalne. Różnice są w tempie. Pierwsza symbolizuje rozwój. Wokalizy zostają pieczołowicie otoczone perkusją, a z czasem gitara przejmuje stery. Zdecydowanie ciekawiej wypada „Emanation”. Gęsta, duszna atmosfera przypomina okultystyczny obrzęd, jakieś budzenie bestii, które nie następuje. Podziwu godna sztuka trzymania w napięciu. Pięknymi partiami na trąbce popisuje się Drążek.
Druga część płyty to wyprawa w bardziej dzikie rejony. W „The Greatest Gift” mogę wsłuchiwać się bez końca. Podoba mi się takie wodzenie słuchacza za nos. Najpierw rozmywamy strukturę, chodząc na około niego, żeby w momencie właściwym po prostu wskoczyć mu na głowę. Drake przejmuje pałeczki, Newell skrzypce, Fuscaldo zaśpiewuje a Drążek szyje na gitarze. „The Old Book” z kolei najbliżej do jazzowej formy. Natomiast uderza głębia i szerokość dźwięku. W takich chwilach należy zwyczajnie stwierdzić, iż słychać grają tu osoby nieprzypadkowe i to słychać. W każdym aspekcie.
Naturalnie aura mistycyzmu towarzyszy w trakcie całej płyty. To jest jedyna wada jaką znajduję. Zwyczajnie ograniczyłbym ją, gdyż partie instrumentalne wystarczą w zupełności. Z tej przyczyny najmniej przypadł mi do gustu zamykający „The Wu Wei”, który można by ukrócić o parę minut. Żałowałem też, że nie doszło tu do żadnego spiętrzenia szaleństwa. Artyści woleli raczej zdać się na klimat niż porwać emocjom. Szkoda. W każdym razie „Ronda” jest płytą w stanie płynnym. Ponowne odtworzenia skutkują wyłapywaniem przeoczonych dźwięków. Jeśli ktoś ma czas i chciałby podłączyć się do gniazdka z astralną mocą to powinien czym prędzej sięgnąć po tę pozycję.
Astral Spirits / Feeding Tube Records | 2018
