Techno dla punków.
Ashlee Luk i Lida P. spotkały się po raz pierwszy siedem lat temu, pracując w jednej z restauracji w Vancouver. Ta pierwsza grała i śpiewała w post-punkowej kapeli Lié, a ta druga – kolekcjonowała syntezatory i próbowała tworzyć na nich własne kompozycje. Od słowa do słowa i dziewczyny postanowiły założyć duet. Minimal Violence zadebiutował na rynku muzycznym w 2015 roku kasetą „Heavy Slave” dla kanadyjskiej wytwórni Genero.
Prosta i surowa muzyka teamu była wprost stworzona na koncerty: Ashlee i Lida dawały się podczas nich ponieść punkowej energii, zamieniając swe występy w szalone show. Nic więc dziwnego, że o nowe nagrania Minimal Violence zaczęły się upominać coraz bardziej znane wytwórnie – 1080p, Lobster Theremin, Technicolour i wreszcie Ninja Tune. Ta ostatnia zaproponowała dziewczynom nagranie debiutanckiego albumu. W efekcie trafia do nos płyta „InDreams”.
Ashlee i Lida stawiają na „żywe” granie: spod ich palców wypływają twarde i sprężyste bity rodem z hard techno, które uzupełniają trance’owe pasaże rozwibrowanych syntezatorów. Tak brzmi większość nagrań – choćby „June Anthem” czy „Last One At The Rave”. To jednak nie wszystko. Kanadyjki z powodzeniem sięgają też po acidowe efekty („L.A.P.”) czy EBM-owe akordy („InDreams”). Wszystko to bucha punkową energią („Persuasive Behaviour”), podkręconą na rave’ową modłę breakbeatowymi wstawkami („New Hard Catch”).
Ashlee i Lida przyznają się z rozbrajającą szczerością, że nie opanowały jeszcze do końca swych syntezatorów. Dlatego ich maszyny nie zawsze grają dokładnie to, co zaplanowały. Dziewczyny nie zrażają się tym – i świadomie pozostawiają w swych nagraniach wszelkie dźwiękowe usterki powstałe w procesie rejestracji muzyki. Efekt jest zaskakująco nośny: zadziorny techno-trance o surowym i szorstkim brzmieniu, które świetnie nadaje się do tańca pogo.
Ninja Tune 2019
