Podsumowanie roku 2021 – Paweł Gzyl

Piętnaście płyt, których słuchanie sprawiło mi w 2021 roku największą przyjemność.

Shawn Rudiman „Flow State” (Pittsburgh Tracks)

Ten amerykański producent działa już od 1989 roku, jednak do tej pory trudno mu było przebić się do pierwszej ligii detroitowego techno. Stało się to wreszcie na początku minionego roku za sprawą znakomitego zestawu „Flow State”. Co ciekawe to nie tylko świetliste techno, ale też łagodny ambient, przestrzenna kosmische musik, a nawet poetycka neoklasyka. Mistrz!

The Black Dog „Music For Photographers” (Dust Science)

Jeżeli trzech weteranów z Sheffield wydaje nową płytę, to na pewno znajdzie się ona w moim rocznym podsumowaniu. Tak jest i z „Music For Photographers”. To prawie półtorej godziny „brutalnego” ambientu – zimnego, szorstkiego, monolitycznego. Jeśli ktoś się wybiera do brytyjskiego Yorkshire, ma idealny przewodnik dźwiękowy.

Optic Nerve „Uncharted” (Axis)

Jeff Mills przypuścił w mijającym roku szturm na rynek fonograficzny, publikując nakładem swej wytwórni Axis całą serię cyfrowych wydawnictw. Autorem najciekawszego z nich jest Keith Tucker znany z duetu Aux 88. Pod szyldem Optic Nerve detroitowy producent zaserwował perfekcyjny miks electro, techno i ambientu z kosmicznym rozmachem.

Kasper Marott „Full Circle” (Axcess)

Synteza techno i trance’u stała się znakiem rozpoznawczym młodej sceny klubowej w Amsterdamie pod koniec minionej dekady. Jej najpełniejszym podsumowaniem okazał się debiutancki album Kaspera Marotta. „Full Circle” to wybuch euforycznej energii, rozpisany nie tylko na techno i trance, ale też house, breakbeat i ambient.

The Transcendence Orchestra „All Skies Have Sounded” (Editions Mego)

Anthony Child i Daniel Bean nagrywają już od pięciu lat, ale dopiero ich trzeci album okazał się czymś wyjątkowym. „All Skies Have Sounded” to mistyka rozpisana na ambientowe dźwięki. Brytyjskim artystom udało się stworzyć monolityczne dzieło, które zachwyca swym psychodelicznym klimatem, kompozycyjną maestrią i brzmieniową oryginalnością.

Roman Flügel „Eating Darkness” (Running Back)

Berlińska wytwórnia Running Back słynie z wysmakowanego disco. Stąd nowy album Romana Flügela w jej katalogu był pewnym zaskoczeniem. Niemiecki producent nie zrezygnował na nim jednak z tego, co jest jego znakiem firmowym: melodyjnej elektroniki oscylującej wokół IDM-u. Na „Eating Darkness” nie brakuje również disco – bo w kompaktowej wersji dodano do albumu EP-kę „Anima” z klubowym killerem „D.I.S.C.O”.

The Grid & Robert Fripp „Leviathan” (Panegiryc)

Dave Ball z Soft Cell i Richard Norris z Psychic TV byli w 1990 roku jednymi z pierwszych, którzy wpisywali ambient w house’owe bity. Z tamtego czasu pochodzi wspólna sesja duetu z gitarzystą Robertem Frippem z King Crimson. Wspaniały to materiał: ponad godzinna suita, oscylująca między ambientem a deep techno. Chwała tym, którzy postanowili wreszcie ją wydać na płycie.

Glaskin „Klaftertief” (Yael Trip)

Podobieństwa między Glaskin a Zenker Brothers są aż podejrzane: oba projekty są z Niemiec, tworzą je bracia, a ich specjalnością jest techno i electro o połamanym pulsie. Z tą drobną różnicą, że Zenker Brothers ostatnio trochę zagubili młodzieńczą energię, a debiutancki album Glaskin ma jej aż w nadmiarze. No i ten świetny loop: „Ależ proszę pana…”.

MMM „On The Edge” (MMM)

Fiedel i Errorsmith żyją i pracują w swoim tempie. Nic więc dziwnego, że pierwszy album duetu dostajemy po 25 latach od ich oficjalnego debiutu. „On The Edge” pokazuje jak się robi muzykę klubową o skrajnie wręcz minimalistycznym tonie. Mimo to nie brak na płycie niczego: ani tanecznych rytmów, ani pomysłowych melodii, ani melancholijnego klimatu.

LNS & DJ Sotofett „Sputters” (Tresor)

DJ Sotofett jest muzycznym erudytą. Choć słynie głównie z wyrafinowanego house’u, wiedza którą posiada, pozwala mu się równie swobodnie poruszać po innych gatunkach. Tak stało się podczas wspólnych sesji z LNS. Efektem tego jest najlepszy w tym roku album z klasycznym electro. A wcale nie było to proste, bo konkurencja na tej scenie dzisiaj jest ogromna.

Marco Shuttle „Cobalt Desert Oasis” (Incienso)

Nowojorska wytwórnia Incienso wyrasta na jedną z najważniejszych tłoczni na elektronicznej scenie. Ale nie może być inaczej, kiedy wydaje takie płyty jak ta. Włoski producent zaserwował nam na „Cobalt Desert Osis” ambient podszyty etno i udało mu się w tę hybrydę tchnąć nowe życie. A z Incienso trzeba też konieczne poznać album „Ali” Nene H.

Anthony Naples „Chameleon” (ANS)

Nowojorski didżej i producent (notabene szef wspomnianego wyżej Incienso) zaskoczył w tym roku wszystkich swych fanów płytą pozbawioną klubowego potencjału. Materiał na „Chameleona” powstał w czasie lockdownu, stąd wypełniła go muzyka wyciszona i zadumana. To przede wszystkim ujmujące downtempo z gitarą w roli głównej, przypominające najlepsze lata świetności tego nurtu z lat 90.

Irakli „Major Signals” (Dial)

Głębokie techno o hipnotycznym pulsie i nostalgicznym tonie, które w minionych dwóch dekadach wydawały wytwórnie Dial i Smallville, ma nadal wielu wielbicieli. W tym roku ucieszył ich debiutancki album gruzińskiego producenta Irakli Kizirii. „Major Signals” przypomina w świetnym stylu, że klubowy minimal to nadal efektowna estetyka i warto ją eksplorować.

Gas „Der Lange Marsch” (Kompakt)

Wszystko wskazuje, że Wolfgang Voigt żegna się ze swoim projektem Gas. Jako podsumowanie przygotował w tym roku album „Der Lange Marsch”, który jest swego rodzaju miksem tego, co najlepsze w jego dyskografii. Niby nie ma tu nic nowego – ale ta muzyka nadal tak wciąga, jak za czasów „Zauberberg” i „Königsfrost”.

Moritz Von Oswald Trio „Dissent (Chapter 1-10)” (Modern)

Niewiele odkrywczego jest też na nowej płycie zespołu Moritza Von Oswalda – choć tworzą go zupełnie inni muzycy niż kiedyś. Przyjemnie jednak włączyć en albumę, kiedy odwiedzają nas bliscy znajomi i z tą muzyką w tle rozmawiać, popijając dobre wino. To mało? W pewnym wieku pozostaje nam jednak już niewiele większych przyjemności niż takie jak ta.