Wzruszenie ramion.
Znamy ją bardzo dobrze: występowała w Polsce już nie raz, choćby na Unsoundzie czy Nowej Muzyce. Jej specjalnością jest didżejka, a zachwyty klubowiczów i krytyków zebrała łącząc w swych setach kiczowaty trance z przebojowym popem i galopującym techno. W efekcie w minionych latach stała się symbolem kopenhaskiej sceny klubowej, która jest utożsamiana właśnie z takim hiperaktywnym graniem.
Podobna muzyka znalazła się wydawnictwach firmowanych przez dwie wytwórnie, które prowadzi. Najpierw powołała do życia z koleżanką po fachu o barwnym pseudonimie Mama Snake tłocznię o nazwie Ectotherm, a potem Kulør, który rozsławiły euforyczne killery Schackego. Sama zadebiutowała jako producentka dopiero niedawno, serwując syntezatorowe nagrania, odwołujące się na równi do trance’u z lat 90., co do kosmische musik z lat 70.
Na swym debiutanckim albumie duńska producentka sięga po popowe i klubowe szlagiery sprzed ćwierć wieku. Z jednej strony modeluje je na klubową modłę, ozdabiając trance’owymi arpeggiami, a z drugiej – świadomie pozostaje przy formule piosenki, zapraszając do zaśpiewania różne wokalistki. Mamy więc tutaj zapomniane szlagiery Enyi, Madonny, Chicane czy Guru Josha, podkręcone na hyperpopową modłę i pozbawione klubowego uderzenia, poprzez wyrugowanie warstwy rytmicznej.
Skromny to zestaw, bo trwa niewiele dłużej niż pół godziny. Jego przesłuchanie nie wywołuje większych emocji – ot, przyjemnie brzmiące covery, świadomie wykorzystujące muzyczny kicz z przełomu XX i XXI wieku. Oczywiście można do tego dorabiać różne idee – i tak na pewno będzie w niektórych mediach. Tak naprawdę „Fra Eufori” można jednak zbyć wzruszeniem ramion. Szkoda, że Courtesy nie zamieściła na swym debiucie autorskiej muzyki. Na pewno byłoby to o wiele bardziej znaczące i sensowne.
Kulør 2023
