Bill Orcutt – How The Thing Sings

To mimo wszystko dość zaskakujące, że Editions Mego, label znany z promowania elektronicznych eksperymentów, wydał taki album. W ich bogatym katalogu nie było do tej pory miejsca na muzykę akustyczną. Aż do momentu pojawienia się Billa Orcutta, a w zasadzie odkrycia jego płyty „A New Way To Pay Old Debts”, którą to austriacka ekipa postanowiła wznowić własnym sumptem. Wobec tak niecodziennego skarbu musieli zweryfikować swoją linię programową.

Grający w noisowej grupie o wdzięcznej nazwie Harry Pussy, Bill obsługiwał do niedawna gitarę elektryczną. Z dwójką towarzyszących mu kompanów tworzył obskurną, trashowo-punkową nie-muzykę. Od pewnego czasu z zapałem bada brzmieniowe możliwości oraz materialną wytrzymałość gitary akustycznej. „How The Thing Sings” to już kolejna solowa pozycja w jego dorobku, która dzięki eMego ma szansę trafić do większej liczby odbiorców, niż poprzednie niskonakładowe tytuły.

Orcutt należy do grona twórców improwizujących na najpopularniejszym strunowym instrumencie, stosujących niekonwencjonalną artykulację. Wydawałoby się, że po Dereku Bailey’u trudno wykrzesać z gitary coś więcej. Jednak Amerykanin zbacza ze szlaku wytyczonego przez brytyjskiego innowatora, zapuszcza się na nieuczęszczane przez niego tereny.

Osią utworów jest bez wątpienia blues – tradycja wywodząca się z Delty Missisipi czy Luizjany pobrzmiewa w każdym akordzie, jednak gubi się w kakofonii gwałtownie pobudzanych strun. Żywiołowa, niepohamowana ekspresja kojarzy się z muzyką zwierząt: Orcutt szarpie struny jak niedźwiedź, do tego wyje jak gibon a sapie jak knur. Nic dziwnego, że doczekał się grona hejterów: „WHAT A FUCKIN IDIOT BILL IS” – komentuje ktoś na youtubie. „This man is either an idiot or a genius. Just kidding of course he’s a fucking genius” – konkluduje trzeźwo inna osoba.
http://soundcloud.com/experimedia/bill-orcutt-how-the-thing
Materiał z „How The Thing Sings” został nagrany na setkę, postrzępione frazy brzmią tak ze względu na zastosowaną technikę a nie studyjną obróbkę. Na niekonwencjonalny styl składają się wybrzmienia poluzowanych strun, obijających się o rezonujące pudło – Orcutt zamienia instrument w karabin maszynowy. Jest gęsto. Momenty wytchnienia służą jako kontrast, następujący po ciszy dźwiękowy atak wydaje się wtedy jeszcze dotkliwszy. Niekontrolowane wokalizy wzmacniają poczucie dziwności: „wtf is he doing?” – pytają skonfundowani internauci.

Propozycja Billa Orcutta to muzyka szorstka i nieokiełznana, w której uwypuklony został aspekt fizycznego zmagania z instrumentem. Nieociosana, surowa, momentami liryczna. Męskie granie.

Editions Mego | 2011