Podróżująca od kilku lat pomiędzy Tokio a Berlinem Akiko Kiyama najwyraźniej chce utrzeć nosa weterankom techno sceny na czele z Ellen Allien i Anją Schneider i robi to w wielkim stylu.
Akiko Kiyama – „Ant”
Jej pierwszy album 7 Years wydaje się najgłębszym rozwinięciem definicji pojęcia minimal techno w ostatnich latach, co słychać już od pierwszych taktów, w których maniakalnie powtarzające się industrialne, metaliczne pętle odsyłają do najbardziej eksperymentalnych, hipnotycznych dokonań Surgeona. Dalej płyta rozwija się w multiwymiarową symfonię, wyciskając wszystko, co możliwe z estetyk, jakie pojawiały się do tej pory w obrębie pojęcia minimal.
Akiko Kiyama – „Scattered”
Suche, kościste bleep techno jakby made in Profan, obowiązkowy mrok i izolacjonizm charakterystyczny dla M_nus oraz paranoidalne zestawienia najprostszych dźwięków przejęte od klasyków nuskoola składają się na to podbite grubym, podprogowym basem oraz garażowym pogłosem wydawnictwo będące esencją imprezy w najgłębszych czeluściach niedostępnych bunkrów i opuszczonych biedaszybów. Bezwględne, ale miękko pulsujące 125 bpm, obłędnie i bezkompromisowo nawarstwiane dźwięki w abstrakcyjnych konfiguracjach, linearna konstrukcja utworów i metaliczny posmak japońskiego aluminium wyhodowanego na teutońskiej pożywce tworzy najlepszą płytę gatunku od czasów Closer Plastikmana.
Akiko Kiyama – „Sirsana”
„True beauty has sadness” – mówi autorka i te słowa mogą stanowić idealną puentę 7 Years. Perfekcyjna, pełna niepokoju i melancholii produkcja, przy której wysiadają gwiazdy z M_nus, Mobilee i Freude Am Tanzen.
2008
koniec cytatu:) cos sie urwalo, wiec chcialam powiedziec: odwazna teza – trzeba obadac:) zwlaszcza, ze pierwszy fragment zwiastuje fajne techno-darkowe, zakamarkowe. &pozdrawiam!
(Akiko Kiyama najwyraźniej chce utrzeć nosa weterankom techno sceny na czele z Ellen Allien i Anją Schneider i robi to w wielkim stylu.)