Dinky – May Be Later

Minimal techno przestało być seksistowskie. Obecnie emancypacja kobiecego techno nie ma sobie równychZaczynała osiem lat temu dwunastką na Traum Schallplatten, a ciekawy długogrający debiut Black Cabaret wydał w 2003 roku podówczas modny i ceniony nowojorski Carpark. Od tamtej pory coraz częściej stawało się jasne, że w kategorii producent minimal techno ilość dyktowana przez mężczyzn nie chce iść w parze z artystyczną jakością gwarantowaną przez kobiety. Minimal techno przestało być seksistowskie. Obecnie emancypacja kobiecego techno nie ma sobie równych od czasu producenckich ekscesów K-Hand i śmiało można powiedzieć, że kobieca techno transgresja i jej przejawy będą postępować i pojawiać się coraz częściej, stając się swego rodzaju awangardą tej muzyki. Dowodem może tu być chociażby kolejny długograj Dinky May Be Later, kolekcja niewiarygodnie wykręconych melodii i brzmień na tle tribalowego rytmu. Zarówno przereklamowany kamrat Ricardo V., jak i weterani sceny na czele z Richie Hawtinem i Cristianem Voglem, winni posłuchać uważnie tej płyty i zapytać siebie: dlaczego ostatnio nie udało mi się nagrać czegoś choć w połowie tak dobrego? Przecież w każdym utworze słychać ich wszystkich razem wziętych, soli tutaj Dinky nie wymyśliła, Rzymu od podstaw nie zbudowała.

Jeśli można mówić o seksapilu w minimal techno, to stopień subtelnie wyciszonej, zmysłowej rytmicznej abstrakcji jest jego najlepszym miernikiemA jednak potrafiła przemycić do ultraosłuchanego minimalu nowe pierwiastki: cooljazzowe pochody ciepłych klawiszy (Mi Amor), oryginalne potraktowanie instrumentów akustycznych (jak choćby filtracja preparowanego, rozstrojonego fortepianu w Mars Cello), nawiedzone wokale pijanych krasnoludków (Mars Cello), disco funk z kongami i krowimi dzwonkami (Burdelia), postprinceowski erotyzm (She Is Movin z ewidentnie pobudzonym Big Bullym na wokalu), dalekowschodnią egzotykę (table i sitary w Mind osadzonym na niemal dubstepowym bicie) plus te wszystkie dziwaczne sample i sampelki niewiadomego pochodzenia. W takim na przykład Sunday Set mroczny, ale zmysłowy deephouse pokrywa wysypka lowtechowych jazgotliwych, błyszczących zgrzytów. Wszystko staje się kolorowe jak makijaż urodziwej Alejandry na jej ostatnich zdjęciach. Stopa w każdym utworze miękka, odczuwalna w zasadzie jako puls podbity funkowym basem, daje rezultaty łatwo przyswajalne, choć miejscami mocno surrealistyczne. A jeśli można mówić o seksapilu w minimal techno, to stopień subtelnie wyciszonej, zmysłowej rytmicznej abstrakcji jest jego najlepszym miernikiem.
Nie jest to jednak dzieło skończone, Dinky jakby nie do końca uwierzyła w swój potencjał i nie rzuciła się na głębokie wody muzycznego novum. No Pressure czy Seven 2 Seven, jakkolwiek z pasją i znajomościa szatańskich sztuczek studyjnych wyprodukowane, brzmią jak remiksy Mouse On Mars czy Sensoramy – cos takiego łykaliśmy jeszcze w latach 90. Poziom wysoki, ale w tym akurat wypadku wzbicie się poza orbitę już nie było możliwe. Choć gdyby pozbyć się tendencji do odniesień, muzyka najzwyczajniej w świecie uwodzi. Ta płyta to materiał do przemyśleń dla producenckich gwiazd gatunku i dla przyjemności słuchacza. Introspekcje, taniec horyzontalny, stymulacja wyobraźni gwarantowane.
2008