Xploding Plastix – Treated Timber Resists Rot

Najnowsza płyta Jensa Pettera Nilsena i Hallvarda Hage nosi tytuł „Treated Timber Resists Rot” i jest owocem zarówno nowych jak i starych fascynacji, a także kolejnym dowodem progresji oraz niesłychanej wszechstronności obu panów.
Norweski duet zapuścił korzenie głęboko w elektronicznej ziemi, lecz nie wyparł się swojej organicznej, jazzowej przeszłości – dotyczy to zwłaszcza konstrukcji utworów, często nieregularnej i zaskakującej. Właściwie każda kompozycja to trudna do ogarnięcia mini-symfonia o bogatej ornamentyce, na którą składają się m.in. szalenie zróżnicowana rytmika, przebogate instrumentarium, bezbłędnie pocięte sample, soczyste akordy, glitchowe naleciałości i multum producenckich sztuczek. Eklektyczny charakter brzmienia koresponduje z gwałtownymi zmianami nastroju, gdzie bukoliczna euforia przenika się z ponurą melancholią, króluje zaś niepokój w rozmaitych odcieniach.
album oryginalny i pełen barokowego przepychu, w dużej mierze zbudowany z pozornie nieprzystających do siebie elementówOtwierający całość „Kissed By A Kisser” stanowi doskonałe wprowadzenie w ten fascynujący wszechświat – wspaniała, nostalgiczna elektroballada napędzana zagęszczoną perkusją, retro-syntezatorami i partiami nietypowych instrumentów: kazoo (rodzaj membranofonu) i koto (japońska odmiana cytry). Dalej jest jeszcze lepiej, czy to w nawiązującym do I Am Robot And Proud „The Rigmarole Shell Out”, czy w inkrustowanym niebiańskimi dzwoneczkami „A Rogue Friend Is A Wild Beast”, który brzmi jak ze wszech miar udana współpraca… Boxcuttera i Clarka. Inne perełki to „Bulldozer Butterfly”, olśniewająca podróż do krajów Orientu i „The Full Graft”, czyli prosta ośmiobitowa melodyjka wpleciona w galopujące perkusjonalia. Pod liryczną „Erratą” i frenetycznym „Arts Of Exit” z powodzeniem mógłby podpisać się The Flashbulb, finalny „I Want My Violence Back” przypomina Venetian Snares na środkach uspokajających, a gdyby dramatyczny „Band Of Miscreants” trafił na soundtrack „Splinter Cell” w miejsce jednego z kawałków Amona Tobina, nikt nie zauważyłby różnicy. Wszystkie odniesienia do innych artystów są w rzeczywistości wyrazem mojej bezradności, bowiem „Treated Timber Resists Rot” jawi się jako album oryginalny i pełen barokowego przepychu, w dużej mierze zbudowany z pozornie nieprzystających do siebie elementów i przez to niełatwy w odbiorze.
Na iście schizofreniczny rozrzut gatunkowy bez ryzyka porażki mogą sobie pozwolić tylko perfekcjoniści. Xploding Plastix zachowali niemal idealną równowagę i stworzyli pierwszorzędny wielowarstwowy kolaż, który wprawdzie nie odkrywa nowych lądów na mapie szeroko pojętego IDM-u, ale we wspaniały sposób reorganizuje stare i wyraźnie zaznacza swoje miejsce na ich terenie.
2008