Perc – Wicker & Steel

Nowa fala industrialnego techno, która zdominowała w tym roku elektroniczną scenę, nie wzięła się znikąd. Zanim swoje płyty wydali Lucy czy Tommy Four Seven w minionych latach działali inni producenci, przygotowujący grunt pod kolejną eksplozję ciężkiego i mrocznego grania. Jednym z nich był Alistair Wells, który od 2004 roku, kiedy to założył w Londynie własną wytwórnię Perc Trax, próbował w czasach wszechobecnego minimalu kultywować najlepsze tradycje klasycznego techno rodem z Detroit, Berlina czy Birmingham. Do dziś ma na swoim koncie prawie trzydzieści własnych winylowych wydawnictw i co najmniej drugie tyle zaprzyjaźnionych artystów, którzy umieścili swe nagrania w katalogu jego firmy. Po prawie dekadzie didżejskiej i producenckiej działalności Perc serwuje nam wreszcie swój debiutancki album – i ukazuje się on w najbardziej odpowiednim momencie z możliwych.

Pierwsze dźwięki z płyty sprawiają wrażenie, że nastawiliśmy przez pomyłkę jakiś krążek Throbbing Gristle czy Cabaret Voltaire – oto dochodzi do naszych uszu wysamplowany z kasety VHS niewyraźny monolog wokalistki zespołu Sleeper Louise Wener, który podszywają powtarzające się smagnięcia onirycznymi syntezatorami. Ta hipnotyczna kompozycja wywiedziona z industrialnych preparacji sprzed trzech dekad idealnie wprowadza nas w klimat płyty – przesiąknięty niepokojem i zanurzony w głębokim mroku.

I wtedy zaczyna się właściwa jazda – dubstepowe uderzenia metalicznych perkusjonaliów wsparte masywnym pulsem techno niosą zawiesisty dron otoczony studyjnymi pogłosami. Tak brzmi „My Head Is Slowly Exploding” – jeden z najmocniejszych utworów, jakie usłyszeliśmy w tym roku od producentów nowej elektroniki. Tuż po nim eksploduje równie potężny „Start Chopping” – przesterowane bity wprowadzają w mechaniczne wibracje chrzęszczące efekty rodem z IDM, zza których wyłania się chmurny pasaż klawiszy rodem ze starych soundtracków z brytyjskich horrorów. Bezceremonialne traktowanie dźwiękowej materii przywołuje tu niedawne dokonania Tommy`ego Four Seven – obaj brytyjscy producenci stawiają na maksymalną brutalność brzmienia, choć każdy z nich uzyskuje je innymi metodami.

„You Saw Me” to dalekie echo angielskiego breakbeatu z początku lat 90. Perc wykorzystuje hardcore`ową rytmikę, wpisując ją jednak w kontekst mechanicznego techno. Oto bowiem połamane struktury podszywa miarowy puls jednostajnej „stopy”, na który nakładają się przemysłowe efekty – szumy, zgrzyty i syki buchającej pary. Trochę to przypomina ostatnie eksperymenty Sheda, z tą różnicą, że niemiecki producent nie wykorzystywał tak intensywnie industrialnego sztafażu.

Innym odwołaniem do twórczości artystów z Berghain jest „Gonkle”. Tym razem Perc uderza w stronę tektonicznego techno w stylu najlepszych utworów Bena Klocka czy Marcela Dettmanna. W przeciwieństwie do swych kolegów rezygnuje jednak z koronkowych aranży na rzecz minimalistycznej jazdy – rwanego loopu przewiercającego się przez gąszcz metalicznych zakłóceń. Logicznym krokiem w stronę dalszej radykalizacji brzmienia jest „Pre-Steel”. To właściwie rytmiczny noise – pulsujące w takt jadącego pociągu zaszumione kaskady wijących się klawiszy.

„London, We Have You Surrounded” stanowi z kolei hołd Perca dla tradycji morderczego techno z Birmingham. Wprowadzający na płytę przyspieszoną rytmikę electro utwór przypomina swym metalicznym brzmieniem i matematyczną precyzją dokonania producentów z Downwards – przede wszystkim Surgeona, ale też Regisa czy Female`a. Dziś wykonawcy ci przeżywają renesans swej popularności – a Perc flirtuje z ich stylistyką, nadając jej jednak własny sznyt.

Na finał dostajemy dwie kompozycje, które znów odwołują się do klasyki industrialu. Niesiony wolnym bitem i masywnym basem „Snow Chain” przypomina klaustrofobiczne nagrania mistrzów minimalowego grania w stylu Portion Control, natomiast pełen perkusyjnej furii „Jmurph” wyraźnie odwołuje się do twórczości klasyków bębnienia na przemysłowym złomie w rodzaju Test Department czy Einsturzende Neubauten. Wszystkie te oldskulowe inklinacje wpisane zostają jednak we współczesny kontekst – miażdżącej bombardierki rodem z połamanego hard core`a.

„Wicker & Steel” przywraca współczesnej elektronice jej kontrkulturowy charakter – zamiast porywać do hedonistycznego pląsu, wyzwala niepokorną energię stającą w kontrze do współczesnego świata. W jaki sposób ją wykorzystamy – zależy już tylko od nas samych.

www.perctrax.com

www.myspace.com/perctrax
Perc Trax 2011