Wpisz i kliknij enter

Breakbot – By Your Side

 

Oczekiwananie na pierwszy, długogrający krążek od Thibauta Berlanda, tworzącego pod pseudonimem Breakbot był spowodowanym tym, że jednak tęsknimy za Princem – lubimy lukrowany pop, a Francuzi ciągle mają patenty na podawanie go w modnych kolorach retro-electro, disco-house, nu-disco.

Breakbot znany był w kręgu fanów Ed Bangera, Kitsune – te wytwórnie-matki szlifowały go od paru sezonów. On sam zaprezentował się jako efektowny artysta live, remikser i kompozytor. Kapitalne utwory „Fantasy”, „Baby I’m Yours” od 2010 roku momentalnie zapadały w pamięć – genialne skrojenie melodii i wokalu sprawiło, że królowały na wielu parkietach i wszelkich składankach przypominających disco.

Oby to nie stało się normą, ale w znacznej ilości artyści grający nu-disco regularnie palą pierwsze podejście do albumu. Nie wybaczono tego Aeroplane, podobnie może być z Breakbotem. Jasne, malkontenci powiedzą że to wina gatunku – ileż można remiksować, kalkować, tłuc edity starych przebojów – przecież to nawet nie jest twórczość tylko odświeżanie. A może po prostu singiel, EPka przez swoją formę ma wdzięczniejszą nośność jako produkt parkietowy i wysokoimprezowy?

Niestety, po kilku podejściach, kłotniach, rozstaniach i powrotach, album Breakbota nie porywa z energią dawnych wyczynów. Z apetycznych zapowiedzi jest zaledwie przeterminowanym półproduktem – wydaje się, że za dużo tu konwencji, przerywników, wahań nastroju, a mało autentyzmu i najzwyczajniej dobrej, zapadającej w pamięć muzyki. Czekoladowa okładka zapowiada słodycz, która jest mdła i czekoladopodobna. Na albumie znajdziemy lekko popujący i chillujący feeling, z odcieniami funku, w towarzystwie przeróżnych wokali. Pojawiają minutowe wprawki instrumentalne (chillwave’owe „Easy Fraction”), jawne wspomnienia Bee Gees („One out of Two”) czy Michaela Jacksona („Fantasy” naprawdę mógł być sprzedany jako zaginiony utwór MJ), wypalone już niestety utwory – właśnie „Fantasy” i „Baby I’m Yours”. Wciąż dobre, jednak jako dwuletnie wizytówki albumu nie da się tego sprzedać. A tym bardziej kupić.

Dzięki charakterystycznemu wokalowi Irfane płyta ma kompletne momenty, lecz Breakbot, który dał się poznać jako magik parkietu, czaruje w kratkę. Chyba przekombinował. Bo przez zmienność form, niektóre utwory nie pasują do zestawu – może to była próba wyłamania się z imprezowej jednoznaczności disco. Nie mniej jednak, tego nastroju na tej płycie jest zaledwie tyle, co do wyciśnięcia na EPkę. Niektóre zaklęcia poszły w próżnie, niektóre działają. Wystarcza na trójkę.

Ed Banger Records, 2011

3/5

Najlepsze momenty: Another Dawn, Fantasy, The Mayfly In The Light







Jest nas ponad 15 000 na Facebooku:


Subscribe
Powiadom o
guest
1 Komentarz
Inline Feedbacks
View all comments
alan turing
alan turing
11 lat temu

jeden z najbardziej irytujących albumów w tym roku

Polecamy