Human Mesh Dance – Thesecretnumbertwelve

Witam w trzecim odcinku serii „12k Teksu”. Poprzednie dwie części poświęciłem na omówienie wydawnictw ze środka katalogu. Dziś opowiem Wam jak to wszystko się zaczęło. Panie i panowie, nr katalogowy 12k.1000 – Human Mesh Dance „Thesecretnumbertwelve”.

Od wydawniczego debiutu 12k minęło 16 lat. To wiele czasu. Wiele rewolucji i wolt stylistycznych temu. Taylor Deupree (tak, Human Mesh Dance to jeden z jego aliasów) zniechęcony nieudaną współpracą ze swoim ówczesnym wydawcą (Silent Records) postanawia założyć label, którego pierwszym wydawnictwem został właśnie „Thesecretnumbertwelve”.

Ludzie z Silent Records oszukali mnie przy okazji „Thesecretnumbertwelve”, postanowiłem więc wydawać ten album sam. Z początku nie miałem planu w jakim kierunku ma podążać moja wytwórnia, dlatego to wydawnictwo jest dość odmienne od pozostałych. Chciałem po prostu prowadzić label, który mogłem nazwać swoim od początku do końca

Pozostaje podziękować włodarzom Silent Records. Bez nich 12k mogło by nie powstać, a ja nie miałbym o czym pisać. Tyle historii. Co z muzyką?

Zapewne nieczęsto będę miał okazję (w przypadku tej serii) napisać to, co teraz napiszę. Mianowicie: nie jest to muzyka odkrywcza w jakimkolwiek stopniu, nawet biorąc poprawkę na datę wydania (przypominam, 97 rok). Czy jest to zatem muzyka zła? W żadnym wypadku. Jest to rasowy, dopieszczony ambient z naleciałościami techno. Celowo nie użyłem terminu techno-ambient, ponieważ nie chcę kierować Waszych skojarzeń w kierunku stereotypowego myślenia. Do klimatów w stylu „Selected Ambient Works 85-92” Aphexa daleko.

Przeważnie to plamy dźwiękowe i tła wibrują wyznaczając jednocześnie tempo utworów, nie zaś typowa perkusja z podziałem na 4 takty. Jeśli już się w ogóle się ona pojawia, zazwyczaj nie jest elementem prowadzącym. Za przykład weźmy otwierający płytę kawałek „Moth”. Rytmiczna niby-stopa ustala prędkość, jednakże wszystko to, co dzieje się dookoła zdecydowanie dominuje.

Dalej z kolei mamy (mój ukochany) „Argon”, który oferuje nam zupełnie inne doznania. Leniwe, rozlazłe syntezatory, wszechobecne szumy, szmery, cyki, tajemnicze dialogi, brak rytmu, bezwład… kosmos. Właśnie. Ta płyta jest dla mnie wizualizacją tego, co mogło by się dziać (a może dzieje się?) gdzieś tam daleko, setki lat świetlnych od nas. Mam podobne odczucia jak kiedyś, 20 lat temu przy oglądaniu futurystycznych (jak mi się wtedy wydawało) filmów science fiction.

Wybaczcie mi proste porównania, ale ta muzyka jest dokładnie taka: prosta, wywołująca oczywiste skojarzenia. Na szczęście dla słuchacza daje mnóstwo satysfakcji. Warto dać jej szansę, przebić się przez warstwy pozornej prostoty i oczywistości i być może odkryć czym jest „Tajemniczynumerdwanaście” (nawet tytuł brzmi jak jakiś film o eksploracji galaktyki). Przy okazji: jest to jedna z moich ulubionych płyt do zasypiania. Działa jak marzenie. „Composed as a sleep enhancer.” Zadanie wykonane.