Blue Hawaii – Untogether

Czuje się tak, jakbym znalazł 100 zł na ulicy – moim szczęśliwym banknotem jest Blue Hawaii i ich debiutancka płyta.

Właściwie to tak wyglądało. No, prawie. Z grzeczną nieuwagą ignorowałem randomowe stacje internetowe które przeszkadały ciszy, czyniąc swoje drobne codzienności. Ignorancja się opłaciła, bo po jakimś bezpłciowym elevator music zatrzymałem się i przysłuchałem dziwnie znajomym i dziwnie dawno niesłyszanym dźwiękom.

Tym, co przykuło moją uwagę, był utwór „Try To Be”, kompletnie nieznanej dla mnie grupy Blue Hawaii.

Zespół tworzą tajemniczy „Agor” i „Raph” – o ile ośmioutworowa, debiutancka EPka „Blooming Summer” (2010) emanowała ciepłem, to „Untogether”, wzorem sinusoidy, dryfuje w odmienny nastrój. Może to następstwo procesu, w jakim był tworzony – artyści tworzyli go na odległość, „untogether”.

Gdy dotarłem do całości, poczułem jakiś cyfrowy smutek tropików i analogowe łzy skapujące na komputer, który rodzi później takie kalejdoskopowe dźwięki. Od początku słyszalna jest melodyka post-dubstepu, urok lo-fi i rozrzuconych wszędzie strzępów syntezatorów, instrumentów…

Można utonąć w głębi – są elektroniczne sztukaterie, gitarowe flirty, wśród chóralnych, zamglonych kobiecych wokali, wypełniających powietrze hipnotycznymi wizjami. Dream pop z toną melancholii, stalowych oczu i chłodnego uśmiechu, niosącego gęsią skórkę.

Postmodernistyczny kombajn przyniósł tu wiele dobrych rzeczy: jakby Soap&Skin i Enya na kwasie, trochę szumi Mount Kimbie, trochę Air France, dużo wpływów i niejednoznaczności. To jest złoty strzał – poświęćcie chwilkę tej płycie.

Arbutus, 2013