Całkiem udany (i wcale nie tak niemożliwy) romans synth-popu z ambitniejszą elektroniką.
Visonia to autorskie przedsięwzięcie Nicolasa Estany’ego, chilijskiego muzyka i producenta, nagrywającego w przeszłości m.in. z Andym Oppenheimerem (Oppenheimer MkII), Oksaną Rodionovą (Xiu) oraz Fatem Bastianem.
Pod koniec zeszłego roku nakładem oficyny Last Known Trajectory ukazało się debiutanckie pełnowymiarowe wydawnictwo projektu zatytułowane Impossible Romance. Album wydano na dwóch przezroczystych dwunastocalowych krążkach. Na każdy z nich trafiło sześć utworów.
Zestaw otwiera Juana De Arco – instrumentalna impresja na temat Dziewicy Orleańskiej utrzymana w sentymentalnym, refleksyjnym klimacie. Zaraz potem Estany zabiera nas na parkiet dyskoteki z początku lat 80. ubiegłego wieku. Jednostajny rytm, smutna, wyrazista linia melodyczna, wokalny tandem: pan w zwrotkach-pani w refrenach oraz patetyczny tekst (vide People like you, who don’t love / what do you expect to accomplish?) – tak pokrótce można by opisać kompozycję tytułową.
W taneczną konwencję, choć w nowocześniejszym wydaniu, wpisują się ponadto utwory: Human Dysfunction i Beat Frequencies. Pierwszy to mroczne electro z przesłaniem-ostrzeżeniem dla nastawionej autodestrukcyjnie ludzkości, drugi zaś to pulsujący klubową energią duet Nicolasa z gwiazdką francuskiej sceny electroclash, Mad Moizel.
Bardziej alternatywne oblicze albumu reprezentują Antarctic Love i Die Reisen (z udziałem Dopplerefekta), w których słychać echa nowej i zimnej fali oraz Lágrimas de Felicidad i The Old Man And The Girl In His Arms, dwie przepiękne ambientowe miniatury, brzmiące niczym fragmenty ścieżki dźwiękowej do filmu o międzyplanetarnych podróżach.
Impossible Romance to prawdziwa feeria emocji i nastrojów. Od optymistycznych wzlotów po melancholię. Od dancelfoorowego hedonizmu po dekadencję. Spójna, choć mocno eklektyczna całość. Jeden z ciekawszych elektronicznych debiutów ubiegłego roku.
Last Known Trajectory 2014
Tego szukałem , album powalił mnie na kolana. Polecam