Elektronika z czasu maszyn parowych.
Kiedy młody Simon Begg rozpoczynał tworzenie awangardowej elektroniki, większość dzisiejszych gwiazd gatunku nosiła jeszcze pieluszki. Startował bowiem już w 1990 roku – początkowo od wywiedzionych z industrialu dźwiękowych kolaży, by potem zwrócić się w stronę siarczystego techno i surowego electro. To właśnie on wraz z Cristianem Vogelem założył w 1994 roku wytwórnię Mosquito, dzięki której świat usłyszał o new school techno rodem z Brighton.
Nie zaprzestał jednak eksperymentować. Raz ciągnęło go w stronę breakbeatu i funku, czemu dawał wyraz w projektach S.I. Futures i Backfunk 3000, a kiedy indziej – w stronę downtempo, co objawił pod szyldem Cabbage Boy. Nagrywał dla niezliczonej ilości wytwórni, współpracując choćby z Tresorem, NovaMute czy Caipirinhą. Musi mieć również jakiś sentyment do Polski, bo jeden z jego pseudonimów to… Zygmunt Janowski. W przerwach między muzyką klubową zajmował się z sukcesami komponowaniem soundtracków na potrzeby kina i telewizji.
Choć zapewne przez nazbyt nerwowe sięganie po odmienne gatunki nigdy nie osiągnął jakiejś wielkiej sławy na elektronicznej scenie, dziś ma status pozwalający mu na nieliczenie się z modami i tworzenie tego, co mu się podoba. Dowodem tego jest najnowszy album Brytyjczyka zrealizowany dla berlińskiej Shitkatapult. Znajdujący się na nim materiał zainspirowało odnalezienie pamiętnika dziadka-inżyniera ze szkicami tajemniczych maszyn. W efekcie Si Begg zszedł do swej piwnicy – i odkurzył dawno nie używane analogowe syntezatory.
Muzyka, jaka powstała z ich udziałem, odwołuje się przede wszystkim do ambientowej stylistyki. W przypadku Si Begga nie ma ona jednak tak oczywistego dla obecnego statusu tego gatunku brzmienia. Choć zgodnie z aktualną modą często odwołuje się do opartej na rozwibrowanych arpeggiach kosmische musik („Slide M2959” czy „Resistance Is Expensive”), potrafi ją zainfekować w niekonwencjonalny sposób żrącym acidem („Heat Resistant Alloys” czy „Isometric Projection”) albo podrasować na bardziej krautową modłę („Pressure Ratio”).
Drugą stronę nowej muzyki Begga tworzą kompozycje oparte na konkretnej rytmice. Zgodnie z tym, co można by się po nim spodziewać, Brytyjczyk sięga po wymodelowany na IDM-ową modłę przesterowany breakbeat („Vacuum Pump Ejector”) i sprężyste electro zanurzone w onirycznym tle („Energieerzeugung”). Najbardziej zaskakuje w tym kontekście „Parallel Air Ducts” – nastrojowy trance w stylu połowy lat 90., łączący melodyjne akordy fortepianu z moroderowymi syntezatorami.
Mim dosyć eksperymentalnego zacięcia, muzyka z „Blueprints” jest zadziwiająco bezpretensjonalna. Oto weteran nowoczesnej elektroniki siadł za swoimi instrumentami – i wyczarował z nich wszystko to, co zawsze mu w duszy grało: chmurne pejzaże, połamane i chrzęszczące bity, industrialne przestery i acidowe loopy. Wszystko to przypomina oczywiście klasykę gatunku z lat 90., a nawet i wcześniejszą, ale podane z przekornym wdziękiem przez Anglika, robi dziś znowu bardzo dobre wrażenie.
Shitkatapult 2017
