Electric Sewer Age – Contemplating Nothingness

Kopia mistrza.

Ten efemeryczny projekt został założony przez Petera Christophersona i Danny’ego Hyde’a po rozpadzie grupy Coil. Nagła śmierć Christophersona w 2010 roku przeobraziła Electric Sewer Age w solowe wcielenie Hyde’a, który zrealizował pod tym szyldem dwie „pośmiertne” płyty, nagrane jeszcze w duecie: „Moon’s Milk In Final Phase” (2012, swego rodzaju kontynuacja albumu „Moon’s Milk (In Four Phases)” Coil) i „Bad White Corpuscle” (2014). Najnowsza propozycja ESA – „Contemplating Nothingness” – powstała już w pojedynkę.

Niestety – brak Christophersona jest boleśnie odczuwalny, choć Hyde usiłuje podrabiać styl zarówno Coil (z którym współpracował m.in. przy klasycznych płytach „Horse Rotorvator” i „Love’s Secret Domain”), jak i późniejszych wcieleń zmarłego artysty, takich jak SoiSong i The Threshold HouseBoys Choir. Efekt jest jednak bliższy new-age’owej konfekcji w duchu Enigmy i Ery. Słychać to już w otwierającym całość „Still Too Far To Go”, gdzie najgorsze wrażenie robią plastikowe syntezatory imitujące instrumenty smyczkowe.

Tutaj też rozbrzmiewa monolog mężczyzny, który wspomina o swoich doświadczeniach z grzybami halucynogennymi (nie wychodząc poza banały o „głębi”) – tyle że tego rodzaju doświadczenia zdecydowanie lepiej przeżywać samemu niż o nich słuchać. „Whose Gonna Save My Soul Now” (sic!) rozpoczyna się orientalnym motywem i uduchowionymi wokalizami, składnikami wręcz obowiązkowymi w konwencji new age. Natomiast nawiązania do podobnie zatytułowanej piosenki Gnarls Barkley pasują tu jak skarpety do sandałów.

Senny „Chebo” to już niemal plagiat „So Free It Knows No End” z repertuaru The Threshold HouseBoys Choir. I tak jest na całej płycie. Nawiązując jeszcze do jej tytułu – odkrywca LSD, szwajcarski chemik Albert Hofmann, napisał: „Spotkanie z pustką można również ocenić jako zysk. Istnienie stworzenia wydaje się wówczas jeszcze bardziej cudowne”. Nie dotyczy to jednak „Contemplating Nothingness”. Mimo wszystko album ma pewną wartość – po jego wysłuchaniu pragnie się jak najszybciej sięgnąć po płyty Coil.

Old Europa Cafe | 2019