Unsound 2019 – podsumowanie

Oto pięć najważniejszych wydarzeń, przez które zapamiętamy tegoroczną edycję krakowskiego festiwalu.

Od kilku lat Unsound to o wiele więcej niż festiwal muzyczny. Poprzez liczne spotkania, dyskusje, warsztaty i projekcje jego organizatorzy próbują wpływać na sposób postrzegania świata (w większości) młodych ludzi, uczestniczących tłumnie w imprezie. Tych tłumów na Unsoundzie nie byłoby jednak, gdyby nie muzyka. Dlatego podsumowujemy tegoroczną edycję festiwalu wybierając pięć muzycznych wydarzeń, przez które ją zapamiętamy.

Robert Henke „CBM 8032”

Niemiecki producent jest stałym gościem na krakowskim festiwalu. Najpierw pojawił się tu jako Monolake, a potem przywoził kolejne swoje solowe widowiska. Tym razem na Unsoundzie odbyła się premiera jego najnowszego programu – „CBM 8032”. Henke zaprezentował w jego ramach muzykę stworzoną na archaicznych komputerach Commodore CBM 8032. Praca nad tym materiałem trwała aż trzy lata – i ograniczenie się artysty do staroświeckiego instrumentarium przyniosło oszałamiające rezultaty. W muzyce stworzonej przez niemieckiego artystę na Commodore CBM 8032 było wszystko, co znamy z jego płyt: przestrzenny ambient, zdubowane techno, precyzyjny minimal. Wszystko to jednak brzmiało zupełnie inaczej i w jedyny dla siebie sposób. Show miało też swoją wizualną stronę – również stworzoną na Commodorach – i zachwycało swą bezpretensjonalnością.

Hildur Guðnadóttir „Czarnobyl”

Również i islandzka kompozytorka nie była nowicjuszką na Unsoundzie. Tym razem przywiozła wyjątkowy projekt – nagrodzoną statuetką Emmy oprawę muzyczną do serialu „Czarnobyl”. W Krakowie usłyszeliśmy ją w wyjątkowej scenerii opuszczonej hali fabrycznej. Przestrzeń ta została pomysłowo wykorzystana – i to zarówno jej oświetlenie, jak i znajdujący się w niej poprzemysłowy złom. Guðnadóttir zagrała z pomocą Chrisa Watsona i Sama Slatera – i jej elektroniczne pejzaże uzupełniły dźwięki otoczenie zarejestrowane na terenie elektrowni Ignalina na Litwie. Dronowe smugi miksowałyły się idealnie z bardziej melodyjnymi fragmentami soundtracku, tworząc porywające widowisko będące znacznie czymś więcej niż tradycyjny koncert.

Sote „Parallel Persia”

Nie raz oglądaliśmy na Unsoundzie kooperacje elektronicznych artystów z twórcami muzyki etnicznej. I często te dwa światy nie kleiły się ze sobą. Podczas koncertu irackiego producenta i jego dwóch kolegów grających na egzotycznych instrumentach było zupełnie inaczej: elektroniczne dźwięki koegzystowały z akustycznymi partiami odpalanymi z laptopa w zaskakująco bezkonfliktowy sposób. Początkowo może trochę słychać było, że Sote dominuje nad dwoma muzykami – ale z czasem proporcje te wyrównały się, tworząc brzmieniowo nieoczywistą całość, balansującą między abstrakcyjną elektroniką i świeżym IDM-em, a transowym folkiem.

Terrence Dixon presents Population One

Detroitowi weterani coraz rzadziej docierają ostatnio na Unsound – tym bardziej ucieszył w tym roku występ Terrence’a Dixona. Mistrz minimalowego techno zaprezentował utwory swego projektu Population One. Początek był mocno abstrakcyjny – muzyka rozwijała się powoli od niemal ambientowych form w stronę bardziej detroitowych brzmień. W końcu uderzył jednak sprężysty bit techno i wypełniona po brzegi sala w Hotelu Forum poddała się bez reszty rytmicznej pulsacji, na którą Dixon nakładał raz za razem to coraz inne partie syntezatorów. Trochę to przypominało pamiętny występ Roberta Hooda na festiwalu kilka lat temu – z tym, że muzyka Dixona miała jeszcze bardziej funkowy groove.

Holly Herdnon „Proto”

Brytyjska producentka jest pieszczoszkiem mediów i festiwalowych kuratorów z elektronicznej sceny od swego pierwszego wydawnictwa. Tylu peanów na jej cześć, co przy okazji wydania tegorocznego albumu artystki, nigdy wcześniej jednak jeszcze nie słyszeliśmy. Z tym większą ciekawością uczestnicy festiwalu czekali na koncertową prezentację „Proto”. Efekt okazał się zadziwiająco nośny: Herdnon odpaliła z komputera podkłady rytmiczne do swych nowych utworów, a sama wraz z towarzyszącym jej chórkiem oddała się wyśpiewaniu kolejnych piosenek. I właśnie ta żywiołowość i naturalność sprawiła, że jej show zamieniło się w radosną celebrację,  ujmującą pozytywną energią niczym z koncertu gospel.

Foto: M. Stolarska, P. Zanio, F. Preis, H. Majewska.