Clarice Jensen – The experience of repetition as death

Sztywne ramy.

Od pewnego czasu towarzyszy mi problem z rozróżnianiem dni. Nie gubię się jeszcze w kołowrotku siedmiu dni danego tygodnia, ale dłuższa perspektywa sprawia mi kłopot. Właśnie zachodzę w głowę czy w domu siedzę od 13 czy od 18 marca. Spotkała mnie też zaskakująca przygoda związana ze świętami, które dopiero co minęły. Otóż przyszły, według mojej percepcji, o tydzień za wcześnie. W ogarnięciu się, które kiedyś musi nastąpić, nie pomoże mi Clarice Jensen. Choć właśnie wydała płytę wyjątkową, co u niej jest stanem normalnym (choćby tu).

Już sam tytuł – „The experience of repetition as death” – mówi wiele o zawartości krążka. Nie mówi natomiast o tym, co skłoniło artystkę do wyrażenia się w ten sposób. Album powstał w chwilach kiedy jej matka umierała na białaczkę (proszę zwrócić uwagę, że to drugi taki przypadek w tym roku, jeśli chodzi o płyty). Częstotliwość wizyt u lekarza i w szpitalu wpłynęła wprost na jej muzykę. Na potężne fale wiolonczeli z początku „Metastable” zostają nałożone dźwięki organów, które przypominają sugestywne dźwięki medycznej aparatury. Doświadczenie o niemal hipnotycznym wymiarze znalazło swe miejsce w samym środku albumu.

Tych powtórzeń jest tu pod dostatkiem. Ich cel jest terapeutyczny, a monotonia jest ich siłą. Muzyka ma przynieść nam wytchnienie, a żeby tak się stało to musimy przymusić się do obcowania z naszym istnieniem (ze śmiercią włącznie), aby wyjść poza nie. Jensen podeszła do rzeczy bardzo skrupulatnie fundując nam sztywne ramy, żebyśmy nie mogli wypaść z transu. Owymi ramami są utwory „Daily” i „Final”. Dopiero po czasie powinno dotrzeć do was, że stanowią one lustrzane odbicia. Pierwszy jest wyraźny, klarowny z pewnie prowadzonymi partiami wiolonczeli, a drugi został zgnieciony.

Początek najdłuższego utworu „Day Tonight” jest zainspirowany twórczością Gasa. Moment uwznioślenia, silnie podbity, przypada w pierwszej połowie, a drugą część utworu zamyka fragment wprost odwołujący się do Steve`a Reicha. Monumentalne piękno ma w sobie, obdarzony najczulszym nerwem, „Holy Mother”. Z racji wymowy całego dzieła, właśnie ten utwór musiał zawierać skanalizowane emocje artystki. Słyszę tu, obsesyjną wręcz, chęć przerwania muzycznych kręgów. Często przy okazji recenzowania płyt sięgam po przymiotniki związane z rzemiosłem danego muzyka, gdyż nasuwają się najszybciej. Jednak w przypadku dzieła Jensen, poza zwyczajowymi zachwytami nad jej mistrzostwem i formą, dodać należy jeszcze jedno określenie. Bardzo inteligentny.

130701 / Fat Cat Records | 2020
Bandcamp
FB
FB 130701
FB FatCat