Piękno detalu.
Jedną z najciekawszych młodych wytwórni, które pojawiły się na elektronicznej scenie w ostatnich latach jest De Lichting. Właściwie jest to coś więcej niż wytwórnia: kolektyw kilkunastu artystów reprezentujących różne media, którzy wcześniej działali w ramach trzech holenderskich tłoczni – Yield, Native Responses i Working Title. Są wśród nich przede wszystkim producenci i didżeje, ale również twórcy związani z filmem, teatrem czy performansem. Wizytówką De Lichting są trzy kompilacje wydane w latach 2018-2019, na których dominuje głęboki house i techno o nostalgicznym tchnieniu, przywołujące wydawnictwa takich firm, jak Dial, Smallville czy Giegling.
Centralną postacią w tym kolektywnie jest Boris Acket. To młody (urodzony w 1988 roku) artysta, którego twórczość wymyka się jednoznacznym kategoryzacjom. Jego specjalnością jest ambient – ale wpisany w formułę multimedialnych spektakli, z powodzeniem odbywających się zarówno w prestiżowych muzeach, jak również na dużych festiwalach. Acketowi nie obca jest również muzyka klubowa – bo swoją producencką działalność zaczynał w grającym łagodny house duecie Loop. Najważniejszym wydawnictwem prezentującym jego ilustracyjne umiejętności była kaseta „De Tuin”, którą zrealizował wspólnie z kolegą z Amsterdamu działającym pod pseudonimem Kaap.
W 2019 roku jego rodzinę dotknęła poważna choroba – i Acket szukając ucieczki od trudnych przeżyć, zamykał się w swym pokoju, tworząc kojące i uspokajające kompozycje. Tak powstała kolekcja nagrań, które zdaniem jego twórcy wymagały również wizualnej odsłony. Poprosił więc o jej wykreowanie Vincenta Ranga – holenderskiego artystę audiowizualnego. Efektem tego stał się performans zatytułowany „Home”, który obaj artyści zaprezentowali w połowie ubiegłego roku w hali Muziekgebouw podczas bezpośredniej transmisji online. Teraz dostajemy ten materiał w wersji audio na płycie De Lichting.
Na „Home” składa się siedem amorficznych kompozycji, które zachwycają swym kruchym pięknem. Acket stawia na oszczędność środków wyrazu – ale ma to sens, gdyż potrafi zaledwie z kilku warstw dźwięku splatać urokliwe utwory. Jest tu miejsce przede wszystkim ma klasyczny ambient ze szkoły Briana Eno („Blackbird Song Through Open Window”), pojawiają się jednak również odwołania do niemieckiej kosmische musik („Structures Of The Dinner Table”) czy do filmowych soundtracków („Moon Reflecting In Posterframe”). Większość nagrań skoncentrowana jest na syntezatorowych modulacjach, ale o ich wdzięku decydują również zgrabnie wplecione dźwięki otoczenia („Lightbulb On Ceiling”).
Chociaż muzyka ta powstała w 2019 roku, trudno się oprzeć wrażeniu, że pasuje ona idealnie do czasu pandemii. Już tytuły kompozycji odnoszą się bowiem do zamkniętego świata, ograniczonego czterema ścianami pokoju. Ten intymny i wyciszony charakter oddają oczywiście odpowiednie dźwięki. Wszystko to sprawia, że dostrzegamy nieoczywiste piękno w detalach – otwartym oknie, ćwierkających ptakach, strużce światła księżyca na stole, świetlistych wzorkach tańczących na suficie. Niezwykła uroda tej muzyki sprawia, że z powodzeniem można ją odbierać bez wizualnego elementu stworzonego przez Vincenta Ranga. Kto jednak chce zobaczyć jakie powstały do niej obrazy w wyobraźni holenderskiego artysty – może obejrzeć wspomniany wcześniej występ w serwisie YouTube.
De Lichting 2021
