Totalne ukojenie.
Kiedy na początku pierwszej dekady XXI wieku koloński Kompakt rozpoczął publikowanie cyklu „Pop Ambient”, to właśnie artyści współpracujący z wytwórnią Wolfganga Voigta wyznaczali trendy w kręgu ilustracyjnej elektroniki. Kolejne części płytowego cyklu były więc swego rodzaju raportem o aktualnym stanie światowej sceny ambient. Z czasem to się jednak zmieniło. Ambient zaczął ewoluować w takich kierunkach, które niezbyt odpowiadały gustowi szacownego kuratora cyklu.
Wolfgang Voigt okazał się swego rodzaju ambientowym konserwatystą. Stworzył jednak swoją serią na tyle mocną markę, że nigdy nie brakowało artystów, którzy chcieliby umieszczać swoje nagrania na kolejnych kompilacjach Kompaktu. W jakimś sensie niemiecki artysta stał się więc strażnikiem klasycznego pojmowania ambientu: muzyka z cyklu zawsze miała kojący i melancholijny ton, sporadycznie uderzając w jakże modne w tym kręgu w międzyczasie mroczne i niepokojące tony.
Tak brzmi również nowy album z cyklu. Najbardziej ujmujące nagrania z krążka to ambient wywołujący błogostan – ten niezwykły stan zawieszenia między snem a jawą, kiedy wszystkie troski codziennego dnia zostają gdzieś daleko. To przede wszystkim dwa utwory kolońskiego Sono Kollektivu – „Bolzano Sessions IV & V”, ale też „Air” duetu Joachim Speith & Zakè czy otwierający całość „Sonne”, zrealizowany przez Leandro Fresco i Thore Pfeiffera. W podobnym klimacie utrzymane jest też eteryczne downtempo Trioli – „Kupferblüte”.
Jedną z nielicznych nowinek, które w minionych dwóch dekadach zawitały w progach Kompaktu, była nienachlana neoklasyka – a śladem tego jest tutaj „Receiver” duetu Reich & Wurden. Z kolei „Ende Sah” Morgena Wurde i „Instinkt” tria Thore Pfeiffer & Kinbrae to jakby ambientowa wersja muzyki z wytwórni ECM – czyli eleganckie połączenie dystyngowanych dźwięków orkiestry z nostalgicznymi solówkami na trąbce o jazzowym rodowodzie.
Wolfgang Voigt zawsze był czuły na dźwięki preparowanej gitary. Nie brak ich więc i w tym zestawie. „Blue” projektu Gen Pop to jesienny blues, splatający zgrabnie sample gitary i pianina. Psychodeliczny „Nero” Jensa Uwe-Breyera rezonuje dalekim echem kraut rocka, natomiast duet Blank Gloss przywołuje swym „Down At The Hill” niezapomnianą muzykę Klimka z płyt wydawanych niegdyś przez Kompakt. Największe wrażenie z całego zestawu robi jednak stylowe wspomnienie kosmische musik w „Sieg Über Das Ungute” Ümit Hana.
„Pop Ambient 2023” nie wyznacza więc jakichś nowych trendów na scenie ilustracyjnej elektroniki. Wolfgang Voigt stawia na sprawdzone nazwiska, pozwalając jedynie artystom ze swej stajni na wyjątkowe kooperacje. Nowych współpracowników Kompaktu jest tu jak na lekarstwo – ale za to ich nagrania wyróżniają się zdecydowanie na plus. Mowa tu o Sono Kollektivie i Ümit Hanie, których pełnych albumów posłuchałoby się z wyjątkowym zainteresowaniem. Na razie możemy się cieszyć omawianą kompilacją – i jest to pięć kwadransów najbardziej kojącej wersji ambientu z możliwych.
Kompakt 2021
