Recoil – Liquid

Alan Wilder założył Recoil jeszcze w latach 80. Nagrywanie pod tym szyldem pozwoliło mu realizować wizje, dla których nie było miejsca w macierzystej grupie, kierowanej żelazną ręką przez Martina Gore’a. Kiedy po latach narastających nieporozumień drogi Wildera i Depeche Mode ostatecznie się rozeszły, muzyk mógł w pełni oddać się swojemu, do tej pory pobocznemu, projektowi. Niewielu potrafi opuścić komercyjny piedestał i z powodzeniem rzucić się na głębokie wody ambitnych i zdecydowanie mniej przystępnych dźwięków. Wilderowi udała się ta trudna sztuka.
Koncept „Liquid”, czwartej i jak dotąd ostatniej płyty w ramach Recoil, narodził się w głowie artysty, gdy ten był naocznym świadkiem katastrofy lotniczej. Wojskowy samolot rozbił się zaledwie kilka metrów przed samochodem artysty, pochłaniając życie pilota. Zszokowany Wilder zaczął się zastanawiać, co działo się w głowie człowieka, który wie że od śmierci dzielą go sekundy. Tragizm tej niecodziennej sytuacji znalazł swe odbicie w kompozycjach; wszystkie spowite są przytłaczającym mrokiem. Ich podstawą jest powoli sączący się rytm i spiętrzone syntezatorowe frazy, ale niemniej ważny element stanowią ponure melodeklamacje zaproszonych wykonawców, wśród których przeważa płeć piękna: Diamanda Galas, Nicole Blackman, Rosa M.Torres i Samantha Coerbell. Oprócz pań pojawia się też wiekowy (istnieje nieprzerwanie od 60 lat!) chórek The Golden Gate Jubilee Quartet. Zaśpiewany przez staruszków niepokojący „Jezebel” po prostu zwala z nóg. Zestawienie nowoczesnej muzyki z wokalem przywołującym na myśl murzyńskie przyśpiewki sprzed półwiecza dało piorunujący efekt, który zakrawa na elektro-gospel z piekła rodem. Zresztą na „Liquid” prawie każdy kawałek przesiąknięty jest diabłem w różnych postaciach: chorym seksem, patologiczną przemocą, palącą odrazą i panicznym strachem. Taki „Breath Control” to niemal opowiadanie pornograficzne z gatunku niezdrowo perwersyjnych (w finale słychać nawet ciężki oddech Nicole Blackman, którą Wilder namówił do biegania w kółko po sali nagraniowej). Powalający „Want” i zimny jak fjordy „Chrome” to z kolei hymny nienawiści skierowane do mężczyzn, gdzie pełne jadu i pogardy słowa (znów panna Blackman) zostały okraszone elektryzującymi, minorowymi podkładami, przy których najmroczniejsze dokonania TV On The Radio brzmią jak motyw przewodni z „Dobranocki”. Najbardziej wartościowa muzyka najczęściej rodzi się z egzystencjalnego bólu, a muzyczny świat Wildera jest nim wypełniony po brzegi.
Prawdopodobnie narażę się depeszowym ortodoksom, ale w moich oczach „Liquid” jest przedsięwzięciem o wiele bardziej interesującym, a już nieporównywalnie ambitniejszym niż cokolwiek, co w ciągu ostatnich 10 lat wyszło spod rąk dawnych kolegów Wildera. Ta rewelacyjna fuzja trip-hopu z brzmieniami industrialnymi, wzbogacona o wielkomiejską poezję XXI wieku, robi na mnie większe wrażenie niż coraz bardziej poprawne i przyjazne stacjom radiowym osiągnięcia Depeche Mode. Recoil to połączenie „żywego” grania i wyrafinowanej elektroniki na najwyższym poziomie. Tylko dlaczego na nową płytę czekamy już prawie siedem lat?
2000