Claude VonStroke ma zasięg ramion jak bracia Kliczko – obejmuje większość elektronicznych gatunków.
Ciężko słucha się tej płyty – po kilku przesłuchaniach irytacja mieszała się z zaciekawieniem: żywe zainteresowanie przychodzi przy dwóch, trzech utworach, niektóre ozdobniki po prostu wkurzają, ale taki jest trzeci album amerykańskiego producenta zakamuflowanego pod europejsko brzmiącym pseudo. Co by nie mówić to manifest jego muzyki – jak sam podkreśla, podaje na nim przepis, czym dla niego jest elektronika (przede wszystkim luz, wolność i fantazja), sięgając po tak wiele gatunków i starając odcinać się od przeszłości.
VonStroke przez lata dorobił się i tanecznych bomb – „Deep Throat” – i melancholinych utworów (np. „Lullaby”). Tak jak zapowiadał chciał urwać się od house’u i wyrwał się w takie rejony jak drum’n’bass, techno, hip-hop, electro, tech-house a nawet Bristol Sound. W praktyce to nie kompletny zwrot, lecz poszerzenie formy. Z S do XL. Z niektórymi stylistykami bardziej mu po drodze, a z niektórymi mniej – drum’n’bassowy kawałek z wokalistami Fox i Py to jeden z najjaśniejszych momentów zestawu – to ten, na którym się zatrzymujesz, obojętnie czy słuchasz go 1 czy 11 raz, nawet jeśli nigdy nie lubiłeś d’n’b.
Różne tempa, różne wokale w eksperymentalnej chmurze. Czasem wpadki – „Sugar & Cinnamon”?! – czy wręcz niższe od popowoych pobudki, czyli najgorsza brostepowa sieczka – „The Bridge”. Po albumie może wręcz rozboleć głowa – jako artysta-poszukiwacz-kreator wykonał tytaniczną pracę, ale nie przykrywa to ambiwalentnego stosunku do niektórych momentów gdzie jest za dużo lukru, albo niezdrowej fantazji. Płyta jest rzeczą przede wszystkim do słuchania. Jednak z tylu różności, każdy może wybrać swoją. Amen.
2,5/5
Dirtybird, 2013
Najlepsze momenty: Oakland Rope, The Clapping Track, Urban Animal
