Panorama brytyjskich brzmień sprzed dwóch dekad.
Bryan Müller urodził się w 1993 roku w niewielkim mieście pod Monachium – i już jako dzieciak, w wolnych chwilach od jazdy na skate- i snowboardzie, grywał w zespole ojca na perkusji. Pewnego dnia obejrzał jednak w niemieckiej telewizji dokument o scenie techno. To radykalnie odmieniło jego zainteresowania: zakupił Ableton Live i bez niczyjej pomocy zaczął tworzyć pierwsze nagrania. Trafiły one do siedziby modnej na początku tej dekady wytwórni Boysnoize w Berlinie. Prowadzący ją Alexander Ridha postanowił dać szansę młodemu chłopakowi z prowincji – i tak narodził się projekt SCNTST.
Muzyka jaką tworzył pod tym szyldem Müller, oscylowała wokół electro i techno, ale ze względu na jego wcześniejsze doświadczenia, emanowała rockową energią. Takie granie trafiło w swój czas – i Boysnoize opublikował w ciągu kilku następnych lat całą serię EP-ek i dwa albumy SCNTST. O ile początkowo było to typowo klubowe granie, już dwie duże płyty – „Self Therapy” i „Puffer” – pokazały, że młodego twórcę interesuje coraz bardziej IDM z lat 90. Postanowił on dać pełny wyraz temu upodobaniu w innym projekcie. Tak zadebiutował Skee Mask, który objawił się światu nagraniami dla wytwórni Ilian Tape, prowadzonej przez braci Zenker.
Debiutancki album drugiego projektu Müllera spotkał się z wyjątkowo entuzjastycznym przyjęciem w Anglii ze względu na czytelne nawiązania do kanonu tamtejszego rave’u. Nic dziwnego, że na kolejnej płycie firmowanej tym szyldem młody twórca jeszcze bardziej zagłębia się w muzyczną schedę po latach 90. Oczywiście lwią część materiału stanowi finezyjny IDM, łączący połamane rytmy z oniryczną elektroniką („Via Sub Mids” czy „Soundboy Ext.”). Mamy tu jednak także zglitchowane downtempo („Session Ad”), ekspresyjny breakbeat („50 Euro”) i jungle („Kozmik Flush”), a nawet „żywy” nu-jazz („Calimance”).
W efekcie „Compro” układa się w panoramę modnych ponad dwadzieścia lat temu gatunków, które eksplorowali wtedy w wielu przypadkach zapomniani już dziś artyści z brytyjskich tłoczni, takich jak Warp, Rephlex, Ninja Tune, Skam czy Pussyfoot. Müller czuje doskonale ten klimat – a wpompowując weń młodzieńczą energię i świetne melodie, sprawia że muzyka ta ożywa na nowo, nie robiąc wrażenia odgrzewanego kotleta. Jeśli kiedyś słuchaliście takich artystów, jak Journeyman, Neotropic, Coldcut, Howie B czy Kruder & Dorfmeister – padniecie przed tą płytą na kolana.
Ilian Tape 2018
Ja nie słuchałem wymienionych artystów, bo zwyczajnie jestem za młody (może warto nadrobić?), ale od siebie mogę dodać, że jak się lubi Machinedrum („Shutta” i tym tym podobne) albo Lone („Levitate”), to i ta płyta się na bank spodoba. Dla mnie bomba. Pamiętam, że debiut przyjąłem w kategoriach „spoko i nic więcej”, ale miło, że tym razem zaskoczyło i to dosyć konkretnie.
Uwaga, płyta się rozkręca raczej powoli.
[…] Resident Advisor | Pitchfork | Hyponik | Exclaim | Flux | Intro | Nowamuzyka […]