We właściwym miejscu.
Niby klasycznie skonstruowane trio (fortepian, kontrabas i perkusja), a już po pierwszych kilkunastu taktach szukamy w głowie zupełnie innego słowa niż „klasyczny”, skłaniając się ku awangardowym formom muzyki improwizowanej, jedynie flirtującej z jazzem. No, ale po kolei, bo być może pierwszy raz się stykacie z nazwą Philip Zoubek Trio. Liderem tego przedsięwzięcia jest austriacki pianista i kompozytor Philip Zoubek, od 20 lat mieszkający i tworzący w Kolonii. W Wiedniu studiował grę na fortepianie pod okiem Reinharda Micko, a po przeprowadzce do Kolonii u Hansa Lüdemanna. Na swoim koncie ma współpracę m.in. z Frankiem Gratkowskim, Wilbertem De Joode’em, Thomasem Lehnem, Claytonem Thomasem czy Paulem Lyttonem. Zoubek jest również członkiem-założycielem kolońskiego kolektywu Impakt.
David Helm to z kolei 30-letni niemiecki basista, improwizator mieszkający w Kolonii. Kontrabas studiował pod kierunkiem prof. Dietera Manderscheida. Ale jego początki muzyczne sięgają chóru chłopięcego, gdzie nasiąkał muzyką choćby Bacha, zaś później bliżej mu było do hałaśliwego rocka. Dziś zajmuje się muzyką improwizowaną / współczesną, eksperymentalną, jazzową i noise’ową. Od kilku klat na nowo odkrywa swój głos, wykorzystując go w różnych improwizowanych składach. W 2019 roku został laureatem nagrody Jazz Prize miasta Kolonii.
Dominik Mahnig to szwajcarski perkusista i kompozytor znany z zespołów The Great Harry Hillman i Zooom Trio. O tej pierwszej grupie pisałem na NM w kwietniu tego roku. Ponoć już jako 3-latek bębnił na kartonach, patelniach i rondlach. No i po wielu latach tytuł magistra w klasie perkusji uzyskał w Kolonii. Wśród swoich muzycznych mentorów wymienia, m.in. Gerry’ego Hemingwaya, Franka Gratkowskiego i Jonasa Burgwinkela.
Zoubek to pianista o niekonwencjonalnym podejściu do gry na swoim instrumencie, szukający własnego języka w preparacjach, rozmaitych kombinacjach tonalnych i przede wszystkim w zacieraniu granic między improwizacją a kompozycją.
Nonplaces to drugi album tego tria (pierwszy krążek Outside ukazał się w 2018 r.), który tym razem został zarejestrowany w analogowych warunkach podmiejskiego studia nagraniowego znajdującego się w szwajcarskim Winterthur, a do tego pod czujnym uchem Manuela Eggera. Od niemal pierwszych sekund towarzyszy nam analogowe, przestrzenne i szerokie pasmo. Oczywiście można nie tylko delektować się samym wyciśniętym brzmieniem z instrumentów, czy barwą tychże dźwięków naznaczonych inżynierskim zmysłem Eggera, ale także karkołomnymi strukturami rytmicznym oraz swobodną improwizacją przy wykorzystaniu zaawansowanych technik, preparacji i wplecionego gdzieś pomiędzy tym wszystkim syntezatora (m.in. w Mirrors, Memento, Remin).
Muzycy świetnie odnajdują się zarówno w bardzo dynamicznych wręcz wybuchowych formach (Alarms, Memento, Gorilla, Krane, Mind At Play), jak i tych spokojniejszych (Silver, Those, The Other Life, Alarms Postlude), choć na pozór – bo aż gęsto od nieoczekiwanych zwrotów artykulacyjno-tonalnych. Jednym z moich faworytów na Nonplaces jest kompozycja (przyjmijmy, że to umowna nomenklatura) Gorilla – idealnie identyfikująca się z tytułem tego albumu, a przede wszystkim znakomicie obrazująca czyste szaleństwo tria i kapitalną przepustowość ich pomysłów – omijających wszelakie konwenanse, które nierozerwalnie kojarzą się z klasycznym triem jazzowym, lecz nie w przypadku Philip Zoubek Trio!
Trudno nie nawiązać do bydgoskiego zjawiska, jakim jest klub Mózg, kiedy obcujemy z Nonplaces, ponieważ scena mózgowa wydaje się idealnym miejscem dla Philipa Zoubeka Trio, a tuż obok mamy katalog wytwórni Sławka Janickiego (szefa Mózgu), czyli Muzyka z Mózgu. Nonplaces – to właśnie mózgowe, abstrakcyjne i bezkompromisowe granie. Otwartogłowi chwytajcie przewiew!
WhyPlayJazz | październik 2020
Strona Philipa Zoubeka »
Strona WhyPlayJazz »
Profil na Facebooku »
