Puszczony swobodnie w psychodeliczny lot.
Jeśli chodzi o rytmiczną ekstazę trudno znaleźć lepszego eksperta od Wojtka Kurka. Nim ktokolwiek przystąpi do słuchania „Buoyancy” sugerowałbym powrót do jego albumu „Ovule” z 2019 roku żeby można było, jak to się mówi, wejść w klimat. Inna rzecz, że tegoroczna płyta jest niejako kontynuacją poprzedniej. Obie cechuje niezmordowany trud poszukiwań w zakresie transowego brzmienia puszczonego swobodnie w psychodeliczny lot.
Jednak rytmika i wszelkiej maści zjawiska perkusyjne są tylko punktem wyjścia dla artysty. U Kurka liczy się wszystko co dzieje się wokół rytmu. On sam macza również palce w muzyce klasycznej, ale jedynie czerpiąc ze sfery duchowej, jak w zasadniczo eksperymentalnym i śliskim „Rinse”. Istotnym punktem twórczości muzyka jest zaskoczenie. Mamy więc nagłe zwroty akcji oraz nadciągające zewsząd dźwięki, których słuchacz nie jest w stanie się spodziewać („Eupepsia”).
Robię, co mogę żeby nie spoilerować i staram się bardziej ukierunkowywać niż opisywać muzykę, którą zastaniecie na „Buoyancy”. Banałem jest stwierdzenie, że każdy utwór jest inny, ale czasami banał wystarczy do opisu. Skoro o nagłych zwrotach akcji już pisałem, to przejdę teraz do złożoności utworów. W utworze „Bog” jest jej aż nadto. Drewniane dźwięki, bogato przyozdobione są wodnymi elementami, a w „Spate” rytm zostaje skonsumowany przez gruboziarnisty dźwięk.
Pozostaje jeszcze wyszczególnić utwór tytułowy, który posiada w sobie wszystkie cechy pochodzenia plemiennego. Podobnie jak w innych utworach, tak i tu króluje niejednorodność, gdyż wokół dzieją się niesamowite rzeczy powstałe z zaprogramowanych efektów. Godne i sensorycznie czułe zakończenie w postaci utworu „Stir” powoduje nieskoordynowane drżenie mięśni. „Buoyancy” jest mrówczo stworzoną transową płytą, która ubogaci nas po szyję.
Pawlacz Perski | 2021
Bandcamp
FB Pawlacz Perski
