Nowe oblicze muzyki słynnego projektu.
Kiedy w 2009 roku ukazała się pierwsza płyta Moritz Von Oswald Trio, złośliwcy mówili, że to efekt udaru, jaki rok wcześniej niemiecki producent doznał w trakcie lotu samolotem. Niektórym nie mieściło się bowiem w głowach, że współtwórca muzyki Basic Channel i Rhythm & Sound nagle zapragnął grać jazz. Przesłuchanie „Vertical Ascent” uspokajało jednak te obawy: muzyka z płyty wykraczała daleko poza ramy tego gatunku i mocno asymilowała inne fascynacje cenionego artysty – w tym i współczesną elektronikę.
Trio powołane przez Oswalda było tak naprawdę swego rodzaju supergrupą, bo w jego skład wchodzili poza nim dwaj inni luminarze nowych brzmień: Max Lodebauer (mający za sobą działalność w Sun Electric) i Sasu Ripatti (znany głównie jako Vladislav Delay). Nic więc dziwnego, że płytami i koncertami formacji zainteresowani byli głównie słuchacze techno czy ambientu. I choć jej muzyka odbiegała od tych gatunków, na każdym wydawnictwie słychać było ich echa – nawet kiedy na ostatnim krążku z 2015 roku Ripattiego zastąpił Tony Allen.
Po wydaniu „Sounding Lines” działalność tria wygasła. Do teraz. Okazało się bowiem, że Von Oswald postanowił całkowicie zmienić skład formacji i stworzyć zupełnie nową muzykę. Tak narodziła się kolejna inkarnacja grupy, którą współtworzą obecnie Laurel Halo i Heinrich Köbberling. Ta pierwsza to postać dobrze znana fanom elektroniki: amerykańska producentka, która zasłynęła śmiałymi próbami nasycania techno wokalami rodem z alternatywnego popu. Ten drugi z kolei to zasłużony muzyk ze sceny improwizowanego jazzu – utalentowany perkusista z Lipska.
Dwanaście premierowych nagrań z ich pierwszego wspólnego albumu stanowi nieco odmienną wariację na temat wcześniejszych dokonań tria. Tym razem mamy tutaj zdecydowanie więcej niemal klasycznego fusion. Takie nagrania, jak „Chapter 1” czy „Chapter 2” to przykłady kolektywnego grania jazzu z elementami dubu i elektroniki, którego tropy wiodą do Milesa Davisa czy The Weather Report. Von Oswald i Köbberling to perkusiści – nic więc dziwnego, że utwory te są mocno nasycone rytmem, dalekim jednak od muzyki klubowej: rozwibrowanym i wielowarstwowym.
Znana jest miłość niemieckiego producenta do jamajskich brzmień. Stąd sporo na „Dissent” grania podporządkowanego dubowemu pulsowi i mocno podrasowanego efektami rodem ze studia Kinga Tubby’ego. Rytmiczny szkielet „Chapter 4” czy „Chapter 8” jest jednak uzupełniony na zdecydowanie inną modłę: syntezatorowymi modulacjami w stylu kosmische musik lub nastrojowymi partiami akustycznych instrumentów. W „Chapter 10” te karaibskie wpływy zostają z kolei zabarwione tribalowymi perkusjonaliami, dla których kontrapunktem są wibrafonowe klawisze.
I wreszcie trzecia odsłona albumu: zorientowana na techno. Tak jest – tym razem Von Oswald sięga po typowy dla tej muzyki bit, podszywając nim kilka utworów. O ile „Chapter 5” i „Chapter 6” są podporządkowane idei grania techno na „żywych” instrumentach (w stylu KUF czy Electro Guzzi chociażby), tak finałowy „Epilogue” to już niemal czysta elektronika. I dobrze brzmią te utwory: hipnotyczna rytmika nie przeszkadza Von Oswaldowi wstawić do nich zarówno zamaszystej partii fortepianu czy psychodelicznych dźwięków Rhodesa. Efektem jest techno w organicznej wersji, które lepiej sprawdzi się w filharmonii niż w klubie.
Pomysłowy skład, jaki niemiecki producent wybrał dla swego tria na nagrania do „Dissent” sprawił, że płytę wypełnia bardzo bogato zaaranżowana muzyka. Z jednej strony dużo się tu dzieje w warstwie rytmicznej: bo to nie tylko klubowe bity, ale przede wszystkim rozwichrzone bębny Köbberlinga. Z drugiej strony niemal wszystkie nagrania z zestawu są mocno nasycone specyficzną elektroniką, której tropy wiodą do zamierzchłych lat 60. czy 70. Na syntezatorach modularnych gra bowiem sam Von Oswald, ale również Halo. W efekcie płyta ma zaskakująco psychodeliczny ton, co stanowi całkowicie nową wartość w dyskografii projektu.
Modern 2021
