Triumf ducha nad materią.
Kiedy w 1973 roku nieżyjący już dziś John Peel wybrał w swej audycji nadawanej na falach BBC1 na płytę roku album mało znanej niemieckiej grupy Tangerine Dream, wszyscy fani ówczesnej muzyki rockowej byli zszokowani. Prezenter miał jednak nosa: „Atem” pozwolił berlińskim muzykom podpisać kontrakt z wytwórnią Virgin i sprawił, że ich twórczość dotarła poza Niemcy. Wydana rok później „Phoedra” okazała się artystycznym opus magnum formacji i odniosła niespodziewany sukces komercyjny.
W połowie tamtej dekady Edgar Froese i jego koledzy wspięli się na szczyty swej kreatywności. Kolejne ich albumy również były wielkimi sukcesami: „Rubycon”, „Stratosfear” i „Cyclone” stworzyły kanon klasycznej elektroniki, przez jednych nazywanej kosmische musik, a przez innych – Berlin School. Liczne roszady personalne sprawiły, że w kolejnych latach Tangerine Dream zwrócił się w stronę nieco innego grania. Najpierw zaczął flirtować z piosenkową formułą, a potem odnalazł się w estetyce new age.
Twórcy techno i house’u niespecjalnie byli zainteresowani dokonaniami Edgara Froese i jego kolegów. Renesans popularności klasycznych dokonań niemieckiego zespołu zaczął się dopiero pod koniec pierwszej dekady XXI wieku za sprawą takich wykonawców, jak Emeralds czy Oneohtrix Point Never. Przypomniano sobie wtedy również o pamiętnych soundtrackach Tangerine Dream z lat 70. i 80. – czego odzwierciedleniem okazała się twórczość grupy SURVIVE i ścieżka dźwiękowa do serialu „Stranger Things”.
Niestety: w 2015 roku zmarł założyciel i niepodzielny lider Tangerine Dream. Jego ostatnią wolą było jednak kontynuowanie działalności zespołu. W efekcie doszło do ewenementu w historii muzyki popularnej: legendarna grupa zaczęła nagrywać i koncertować, a w jej składzie nie było żadnego z muzyków, którzy tworzyli ją w czasach największej świetności. Rolę lidera przejął współpracujący wcześniej przez dziesięć lat z Froese Thorsten Quaeschning. W składzie formacji znalazła się też japońska skrzypaczka Hoshiko Yamane oraz niemiecki klawiszowiec Ulrich Schnauss.
Pierwszy występ zespołu po śmierci Froesego odbył się w Polsce – w Szczecinie. Wkrótce doszło do następnych i fani z wielkim entuzjazmem powitali tę inkarnację Tangerine Dream. Nic więc dziwnego, że trio nagrało album z premierowym materiałem – „Quantum Gate” w 2017 roku. Przyjęcie płyty okazało się pozytywne, co sprawiło, że nikt już nie powątpiewał w sens działalności zespołu w takiej formule. Efektem tego jest kolejny nowy album Tangerine Dream – z tym, że w studiu Schnaussa zastąpił Paul Frick z grupy Brandt Brauer Frick.
„Raum” rozpoczyna się w świetnym stylu. „Continuum” to zwiewne electro, łączące połamany rytm ze świetlistą partią syntezatorów i basowymi pomrukami. „Portico” przenosi nas już na teren klasycznego ambientu, ujmując przestrzennym rozmachem i kojącym klimatem. „In 256 Zeichen” to typowa dla Tangerine Dream rozbudowana suita. W ciągu niespełna 20 minut jej trwania, grupa przenosi nas od kosmische musik, przez progresywny rock, po neoklasykę.
„You’re Always On Time” uwodzi odwołaniami do przyjaznego downtempo w stylu lat 90., zaskakując skojarzeniem wolnego bitu z dyskretną partią skrzypiec. „Along The Canal” i „What You Should Know About Endings” to syntezatorowy ambient najwyższej próby. I na koniec kolejna suita: wypełniony rozwibrowanymi arpeggiami tytułowy „Raum”, który przywołuje wspomnienie najlepszych dokonań Tangerine Dream z okresu „Phaedry” czy „Rubiconu”.
Materiał na „Raum”, podobnie jak wcześniej na „Quantum Gate”, powstał z wykorzystaniem partii syntezatorowych nagranych przez Edgara Froese i pozostawionych przezeń w domowym archiwum. Trójka nowych członków Tangerine Dream potraktowała te dźwięki z wielkim pietyzmem. Choć wprowadziłą na płytę nieco bardziej współczesnych motywów (szczególnie w warstwie rytmicznej), stworzyła siedem kompozycji, które idealnie oddają ducha niemieckiej grupy. W efekcie „Raum” spodoba się dawnym jej fanom, ale i zachęci młodszych słuchaczy elektroniki do konfrontacji z legendą gatunku.
K-Scope 2022
