Pastelowe electro wyjęte z klubowego kontekstu.
W przyszłym roku minie dwadzieścia lat, od kiedy w Hamburgu zaczęła działać wytwórnia Dial. Założyło ją trzech młodych producentów – Carsten Jost, Paul Kominek i Peter M. Kersten, którzy potem dzięki wydawanym jej nakładem płytom zdobyli szerokie uznanie na elektronicznej scenie również jako producenci. Największe sukcesy tłocznia odnosiła w minionej dekadzie, kiedy jej wersja minimalowego tech-house’u o nostalgicznym tonie i filigranowej melodyce cieszyła się wielkim wzięciem. Potem płyty wydawane przez Dial nie były już tak jednorodne – ale do dzisiaj można wśród nich znaleźć prawdziwe perełki.
Najnowsza z nich to pierwszy album holenderskiego producenta Toma Ruijga. Debiutował on na początku tej dekady, serwując pod własnym imieniem i nazwiskiem house’owe sztosy dla takich wytwórni jak Bangbang!, Karat czy Soweso. Dwa lata temu pochodzący z Amsterdamu artysta postanowił zredefiniować swą twórczość – i w tym celu powołał projekt Tracey, który dedykował autorskiej wersji electro. Najpierw zaserwował cztery EP-ki, które wydały mu takie firmy, jak Aus, Intergraded i Voyage Direct, a potem przygotował pierwszy album, który umieściła w swym katalogu wytwórnia Dial.
Pierwsza część zestawu zawiera zwiewną i świetlistą wersję electro, która swymi korzeniami tkwi w latach 90. Mechaniczne bity i głębokie basy stanowią tu podkład do melodyjnych partii syntezatorów („TRR”), acidowych loopów („WNTDMND”) i zamglonej elektroniki o ambientowym rodowodzie („CCLRT”). W centralnej części muzyka ma bardziej eksperymentalny charakter: to niby nadal electro, ale już pozbawione swej rytmicznej dosłowności, bo jeszcze głębiej zanurzone w ilustracyjnych dźwiękach („THWRD” czy „HDRCSTCS”). Na finał znów zmienia się nastrój i powraca zamaszyste electro, tym razem podrasowane jednak na IDM-ową modłę („DRMRBT” czy „CLLMMM”).
Kiedy się bliżej przysłuchać muzyce z tej płyty, przypominają się nagrania niemieckich i amerykańskich wykonawców z końca lat 90., którzy w podobny sposób eksperymentowali z brzmieniami electro, takich jak przede wszystkim Bolz Bolz (działający też jako Funktaxi), Synapse, Klystron czy Artificial Material. Tom Ruijg podchodzi do tej estetyki w podobny sposób – wpisuje w formę krótkiego utworu, pozbawia klubowego potencjału, nasyca wpływami IDM-u i ambientu. Efekty są bardzo przyjemne w odbiorze – i zgrabnie wpisują się w kojarzoną z wytwórnią Dial łagodną wersję nowej elektroniki.
Dial 2019
