Przestrzeń jako instrument.
Woodchester Mansion to niezwykła posiadłość położona w rozległym parku niedaleko Nympsfield. Choć z zewnątrz wygląda na piękny przykład brytyjskiego neogotyku – okazuje się, że wewnątrz brakuje… stropów i pokoi. Jej konstruktorzy zaniechali bowiem budowy w środku podjętych prac – i pałac pozostał w takim stanie do czasów obecnych. Dzisiaj często odwiedzają go „łowcy duchów”, wyczekujący niby zamieszkujących w nim zjaw, swoistym kultem otaczają angielscy Goci, a sześć lat temu zrealizowano w nim kilka scen do telewizyjnej wersji „Draculi”.
James Ginzburg i Paul Purgas tworzący bristolski duet Emptyset wpadli na inny pomysł – postanowili spróbować wykorzystać akustyczne warunki stwarzane przez oryginalna budowlę do zrealizowania kilku terenowych nagrań. Wspomógł ich w tym ceniony inżynier Mat Simpson, który zainstalował w Woodchester Mansion sieć oldskulowych mikrofonów i magnetofonów, mających zarejestrować w dniu 17 lutego krótką sesję obu producentów.
Otwierający płytę tytułowy utwór „Medium” od razu uderza morderczymi przesterami, które ciągną za sobą masywny dron o tektonicznej mocy. Bardziej statyczny charakter ma „Interstice” – bo tutaj podkład rytmiczny tworzy wolno, ale nieubłaganie kroczący puls, który wnosi ze sobą zawodzące deformacje dźwięku. „Other” atakuje z kolei gwałtownymi pchnięciami basu, wywołującymi kolejne kręgi świdrujących zgrzytów. W majestatycznym „Divide” odnajdujemy ślady industrialnych fascynacji duetu. Warczący wyziew podszyty niepokojącym stąpaniem osadzony bowiem zostaje na przeciągłym tle przywołującym wspomnienie klasyki gatunku sprzed ponad trzech dekad. Płytę kończy najbardziej zrytmizowana kompozycja – „Mirror” to jakby zredukowane do minimum electro, w którym monotonne uderzenia stukającego bitu wprowadzają kolejne fale brutalnie przetworzonego szumu.
Mimo radykalnego charakteru, „Medium” ma dosyć stonowaną dynamikę – i właściwie jest swoistą wariacją Emptyset na temat izolacjonistycznego ambientu. Zetknięcie ekstremalnych dźwięków z przestrzenną architekturą zaowocowało potężnym i głębokim brzmieniem, którego Ginzburgowi i Purgasowi mógłby pozazdrościć sam Lustmord. Wrażenie niesamowitości potęgują zdjęcia zamieszczone na okładce albumu – w fascynujący sposób kontrastujące mrok pałacu z padającym doń z zewnątrz jasnym światłem dnia.
Subtext 2012
nuda, niestety
Dwadzieścia minut i już nuda? Litości!
Przestrzeń!