Nowe albumy w ZerOKilled Music

Amerykańska wytwórnia prezentuje dwie nowości płytowe.

Costanza Francavilla & Alex Infascelli – „Bushwick17” (premiera: 25.04.2014)

Costanza Francavilla to włoska instrumentalistka, producentka muzyczna i fotografka. W drugiej połowie lat dwutysięcznych postanowiła wyjechać do USA i zamieszkać na Brooklynie. Wówczas powołała do życia oficynę ZerOKilled Music, zajmującą się wydawaniem nagrań artystów tworzących w duchu filozofii DIY. Label ma też swój odział w Zurychu. Jeśli chodzi o rozpiętość gatunkową, to w katalogu labelu znajdziemy wydawnictwa z kręgu szeroko rozumianej elektroniki, ambientu i awangardy.

Francavilla zadebiutowała w 2008 roku płytą „Sonic Diary”. Od tego czasu artystka pracuje w swoim studiu tworząc muzykę dla mediów wizualnych, a do tego współpracuje z wieloma awangardowymi muzykami, wywodzącymi się z podziemnej sceny elektronicznej. Niegdyś Włoszka była zafascynowana muzyką Tricky’ego, ale wydaje się, że ostatnia jej produkcja to już zupełnie inna historia.

Tegoroczny minialbum „Bushwick17” powstał w wyniku kolaboracji z Alexem Infascellim – muzykiem i reżyserem pochodzącym z Rzymu. Na płycie winylowej znalazło się jedno nagranie, które trwa zaledwie siedemnaście minut, będące zapisem improwizowanej sesji w mieszkaniu w Bushwick (dzielnica w północnej części Brooklynu). W zarejestrowanej kompozycji nie użyto później dodatkowych nakładek, powtórzeń etc.

Punkt wyjścia jest nieco banalny, a może po prostu instynktowny, ponieważ obaj artyści obsesyjnie uwielbiają liczbę „17”. Z pozoru mało atrakcyjny pomysł zamienił się w ciekawą przygodę z dronami. Francavilla położyła dwa mikrofony na podłodze na środku pokoju, po czym zaczęła grać na syntezatorach oraz łączyć ich brzmienia z wokalem i ambientowymi plamami. Zaś Infascellim włączył wentylator, który wiał prosto na gryf gitary i niejako dotlenił jego zwiewne drony. Tą błogą atmosferę rozbija niespodziewane tąpnięcie w postaci garażowo brzmiącej perkusji. W rezultacie przenosimy do odrealnionej przestrzeni, która ma niewiele wspólnego z przyziemną rzeczywistością, a tym bardziej z Brooklynem.

Oficjalna strona artystki »
Profil na Facebooku »
Profil na BandCamp »

Emanuele de Raymondi – „Ultimo Domicilio” (premiera: 06.05.2014)

Twórczość włoskiego kompozytora Emanuele de Raymondi’ego w głównej mierze opiera się o technologie cyfrowe w połączeniu z tradycyjnymi strukturami. Artysta w swoich pracach najczęściej poszukuje relacji między dźwiękiem, przestrzenią, percepcją i pamięcią. W 2012 roku ukazał się jego dobrze przyjęty album „Buyukberber Variations” z udziałem tureckiego improwizującego klarnecisty Oguza Buyukberbera.

„Ultimo Domicilio” (z języka włoskiego – „ostatnie miejsce zamieszkania”) to najnowszy minialbum, który powstał we współpracy z fotografem Lorenzo Castore. W zasadzie „Ultimo Domicilio” jest projektem audiowizualnym, gdyż dodatkowo powstał 18-minutowy film. Jednak podstawowym czynnikiem tego przedsięwzięcia są zdjęcia, jakie Castore wykonał podróżując po świecie. Obiektem zainteresowania artysta stały się domy, w których mieszkał w ostatnich latach. Poszczególne tytuły kompozycji pochodzą od nazwy miasta lub dzielnicy, a więc mamy Finale (Włochy), Fontenay (Francja), Brooklyn, Sarajewo i Kraków. Każdy dom, sfotografowany przez Castore, odnalazł swoje odbicie w nagraniu de Raymondi’ego. Twórcom zależało na tym, aby wejść w dyskurs i spróbować zbadać takie aspekty jak: pamięć indywidualna i zbiorowa w kontekście wojennych losów Europy.

Muzycznie płyta „Ultimo Domicilio” oscyluje gdzieś pomiędzy muzyką kameralną i awangardową elektroniką. Raymondi w zajmujący sposób wykorzystał brzmienie fortepianu, gitary i samplerów. Włoch stworzył bardzo sugestywną, gęstą, wielowarstwową, a niekiedy spowitą intrygującym minimalizmem opowieść. „Ultimo Domicilio” to obowiązkowa pozycja dla miłośników Tima Heckera i Fennesza.