Nieustający marsz kostuchy.
Jak długo jeszcze potrwa ta sytuacja? Czy będzie druga fala wirusa na jesień? Czy ekonomicznie wrócimy na pułap pozwalający na przetrwanie? Co jeszcze nas czeka w tym roku w związku z przegrzanym klimatem? Jak będzie wyglądał debiut szkolny starszego syna? Czy „nowa normalność” potrwa dłużej niż parę miesięcy? Kiedy będzie można się ostrzyc? Jak możliwe jest występowanie agresji internetowej wobec medyków czy górników?
Powyższe pytania (plus dochodzące jeszcze te ze sfery politycznej) pomimo swej ważności zostały nagle przepędzone. Może nie przepędzone, ale na pewno przykryte grubą warstwą duchowego puchu. Albo może ambientowej wełny z nitką koszmaru zaszytą wewnątrz. Czas porzucić wszelkie, kwieciste porównania i przestać stroić się w nieistniejący obiektywizm, gdyż właśnie wjechała nowa EP`ka od Zguby. Żeby zakończyć kronikarską część wskażę, że materiał powstał pod okiem Lugshara.
Zguba jest muzykiem tajemniczym, o którym jego wydawca pisze, iż ukrywa się on w bułgarskich górach. Czy można lepiej nazwać dzisiejszą sytuację niż używając słowa „Pomór”? Nie można. To doskonałe określenie na znane nam dzieje ludzkości, o których ludzkość czasami zapomina. Dla przypomnienia: „czarna śmierć” z XIV wieku, hiszpanka w XX wieku czy niedawna epidemia Eboli. Nieustający marsz kostuchy trwa, jak trwa sama ludzkość. I o tym opowiada doskonały, niepowtarzalny i dyskretnie osobisty utwór „Pomór” wraz z niepokojącym klipem.
Ambient miesza się z muzyką klasyczną, duchy przodków przypominają o dziejach człowieka. Po każdym pomorze ludzkość stawała na nogi przybierając nowy kształt. Ten, nieco anielski proces, symbolizują dwie części utworu „Rozkwit”. Całkiem sporo nadziei z nich wypływa, a biorąc pod uwagę, że album powstał w czasie zamknięcia, to sączący się z wolna dźwięk napełnia mnie szczególną mieszaniną ukojenia i zadumy.
