Powiew świeżości.
Większość z nas poznała tego szwajcarskiego gitarzystę w połowie tej dekady dzięki jego kooperacji z Mika Vainio. Wyjątkowo udane efekty jego wspólnych nagrań z fińskim eksperymentatorem sprawiły, że Franck Vigroux zagościł w programach najlepszych festiwali elektronicznych w Europie. Artysta wykorzystał to zainteresowanie swoją osobą w kreatywny sposób – i zaserwował serię solowych nagrań oraz kooperacji z innymi twórcami z kręgu współczesnej awangardy, które umocniły jego pozycję niekonwencjonalnego artysty.
Tak naprawdę Vigroux działał jednak już od początku minionego dziesięciolecia. Choć nigdy nie zdobył akademickiego wykształcenia, jego pierwsze dokonania spodobały się właśnie w akademickim kręgu. To tam Szwajcar prezentował swe wczesne preparacje, skoncentrowane na eksperymentach z gitarą i laptopem. Dzięki różnym grantom i nagrodom artysta z powodzeniem rozpoczął karierę na scenie free improvisation – i dopiero kooperacja z Vainio skierowała go na bardziej elektroniczne tory.
Efektem tego jest teraz nawiązanie współpracy przez Vigroux z niemiecką wytwórnią Raster Media, która niegdyś była mocno związana z fińskim producentem. Pierwszym wydawnictwem Szwajcara w katalogu tejże tłoczni jest płyta „Ballades Sur Lac Gelé”. Zawiera ona jedenaście kompozycji, w których ich twórca balansuje między statycznym i minimalistycznym ambientem („Acqua Alta” czy „46”), a majestatycznym electro i techno, zanurzonymi w gitarowych sprzężeniach i dronowej elektronice („Drive” czy „Atotal”).
„Ballades Sur Lac Gelé” pokazuje, że Franck Vigroux potrafi z powodzeniem wprząc swoje szerokie doświadczenia gitarowego improwizatora w formułę nowoczesnej elektroniki. Oczywiście nadal najbardziej kusi go, by uderzyć wściekłym noise’m, ale okazuje się, że potrafi też powściągnąć swą gniewną energię i uwieść IDM-ową elektroniką („Island Shores”), zaskoczyć glitchowymi efektami („Ritournelle”) czy wciągnąć niemal tanecznym bitem („Styx”). Dla sporadycznych słuchaczy tego artysty – to ewidentny powiew świeżości.
