Krótkie, zwięzłe i wymagające.
Gwarantuję wam, że czegoś takiego nie spotkacie nigdzie indziej. To wyprawa w nieznane. Bez przewodnika i bez pomocy telefonu komórkowego. Album, który mam zamiar opisać, wymyka się nawet schematom muzyki eksperymentalnej czy awangardowej, choć można go tak nazwać ryzykując jedynie brak wyczerpania tematu. Winić można za to jedynie twórców, których dzieło jest krótkie, zwięzłe i wymagające. Teoretyczne rozważania mnie szybko znudziły i postanowiłem tylko słuchać.
Z rzeczy sprawdzonych mogę przytoczyć skład, bo ten jest oczywisty. Trio Szpety współtworzone jest przez Antoninę Nowacką, Gosię Zagajewską i Wojtka Kurka, a więc spiętrzenie eksperymentatorów na metr kwadratowy jest spore. Ich drugi album polega mniej więcej na tym samym co pierwszy, czyli na improwizacji z dwoma głosami, perkusją i elektroniką. Gdzieś w tle pobrzmiewa forma teatralna skutecznie mieszająca groteskę z dramatem.
Mogę się jedynie zdać na swoje odczucia, gdyż wszechobecny oniryzm odbiera pracę znanym mi narzędziom poznawczym. Warto dodać, że rejestracja materiału nastąpiła w konińskiej galerii CKiS Wieża Ciśnien, która charakteryzuje się świątynnym pogłosem. Słychać to w utworze „szusz”. Zresztą to mój ulubiony fragment na płycie. Chodzi o te mocne akcenty perkusyjne stawiane przez Kurka. Ich kontynuacje mamy w utworze następnym, czyli „czops”. Choć rozdzielanie płyty na fragmenty wydaje się być zbędne.
Całość należy jednak do obu wokali, które przenikają się. Prowadzą nas od lamentu do wrażeń mocnych. Widzicie jak się plączę. To efekt długotrwałego wystawienia się na rażenie Szpetów. Nawet nie będę wam próbował wmówić, że to łatwe i praktycznie nadaje się dla każdego. Zresztą akurat tych twórców posądzam o daleko posuniętą samoświadomość. I tym większym szacunkiem ich obdarzam za ten całkowicie oryginalny ruch w pełni zgodny z ich artystycznym kodeksem.
Antenna Non Grata | 2021
Bandcamp
FB
FB Antenna
