Konglomerat.
To bardzo malownicza płyta. Tym bardziej zaskakujące, że aż tak mnie wciągnęła, gdyż z malarstwem mam niewiele wspólnego. Jestem impregnowany na malarską dziedzinę sztuki, ale impresje muzyczne to zupełnie co innego. Szczególnie, gdy w środku nich z wielką gracją i improwizacyjnym żarem grasuje wiolonczela. Ów instrument znajduje się w rękach gwatemalskiej kompozytorki Mabe Fratti pomieszkującej aktualnie w Meksyku.
Materia muzyczna Fratti należy do tych kruchych. Stanowi konglomerat smyków, syntezatorów, perkusji oraz wokalu. Tytuł krążka po polsku brzmi „Czy teraz będziemy w stanie się zrozumieć?”. Najchętniej bym odpowiedział: oby. Wątpliwości jednak pozostają. Wracając do materii muzycznej: oswojenie się ze stylistyką przychodzi nadzwyczaj łatwo za sprawą wyostrzonego „Nadie Sabe”. Zręczne partie syntezatorów dostrajają się do pięknej melodii.
Kto myśli, że jedynie zgrabne ballady wypełniają album powinien przeskoczyć od razu na „Inicio vínculo Final”, który brzmi jakby był nagrywany na złomowisku zamrażarek. Niewątpliwie efekt ten uzyskany został dzięki gitarze elektrycznej. Jestem pod wielkim wrażeniem kunsztu kompozytorskiego artystki. Szczególnie uwiódł mnie i, co tu kryć, całkiem rozłożył na łopatki utwór „Hacia el Vacío”. Słychać w nim echa muzyki klasycznej, planowanie zmian tempa, a ciężaru dodaje wiolonczela. Niezmącona wspaniałość. Warto podkreślić rolę Claire Rousay w tym utworze.
Są jeszcze dwa momenty silnie repetycyjne. Najpierw ociężały, ale nie monumentalny „Mil Formas de Decirlo” z przejmującą linią wokalu, a w drugiej części albumu „Aire” będący szkieletem piosenki. Nad wszystkim góruje niepospolita dramaturgia. Ma się wrażenie, że wokalistka otwiera przed nami nie tylko usta, ale również swoją klatkę piersiową. Emocje odpuszczają dopiero na sam koniec w eksperymentalnym „Un Día Cualquiera”. Niczego to jednak płycie nie ujmuje. Bez dwóch zdań płyta wciąga i zamyka słuchacza w hermetycznej szkatułce.
