Akrobatyczna technika wokalna.
Będąc dzieckiem Marina Herlop uczyła się gry na fortepianie. Porzuciła to na następnym etapie swojego życia, ale z muzyki nie zrezygnowała. Wróciła na studia z myślą o eksperymentowaniu z harmonią i melodią. Nie bez znaczenia pozostawała nauka gry na fortepianie, ale do jej zestawu środków wyrazu doszedł wyróżniający się głos. I tak rozpoczęła się historia katalońskiej kompozytorki. My wskakujemy w nią wraz z pojawieniem się jej trzeciej płyty długogrającej „Pripyat”.
Nie wiązałbym tytułu z wojną w Ukrainie, a raczej ze słynnym miastem, które przed wojną prezentowało się jako opuszczone przez ludzi, a ponownie zaludniane przez florę i faunę. Powstały w ten sposób niezależny ekosystem był czymś, co artystka postanowiła odwzorować na swojej płycie. Dochodzi do tego jeszcze inspiracja południowoindyjską muzyką oraz akrobatyczna technika wokalna. Nie ma sensu wymyślać więcej sformułowań tylko brać się za słuchanie.
Szczególnie, że już otwierający „abans abans” zabiera nas w świat przywołujący swą odrębnością skojarzenia z krainami kreowanymi przez Björk. Warto zwrócić uwagę na jeszcze jedno podobieństwo. Otóż obie artystki chętnie korzystają z rozwiązań gatunkowych muzyki pop. Słyszymy to równie w „miu”, który kusi łagodnością, ale do czasu aż muzyka gęstnieje, a sylaby zaczynają wirować. Mistycyzm za to dopada nas w po części folkowym „Kaddisch”.
Fani Jenny Hval powinni wyczuć podobną kruchość form. Szczególnie wyraźnie słyszalną w „shaolin mantis”. I choć to wszystko jest bardzo abstrakcyjne, to ani na moment nie traci nic ze swej elegancji (ten fortepian). Dostrzegam sporo trudu kompozytorskiego w „ubuntu”, gdzie przecinają się wokale z perkusyjnymi dźwiękami. Utwór „lyssof” też komplikuje sprawy i mimo basowych pomruków utrzymuje intymny charakter. Niebanalna to płyta kusząca tajemniczością, a co najmniej niepospolitością. No i ten głos, który raz wpuszczony do wewnątrz pozostaje na długo.
