Wymiętoszony miastem.
W Polsce już od dawna rządzi hip-hop, który przeszedł długą drogę z blokowisk do mainstreamu. Przy okazji warto przypomnieć świetną książkę Jacka Balińskiego i Bartka Strowskiego „To nie jest hip-hop. Rozmowy”. Obecnie ten gatunek muzyczny zajął środkowy pas muzycznej sceny, co nie znaczy, że gdzieś po bokach nie czają się jakieś konkretne krążki. I właśnie narodził nam się nowy duet, który tworzą dwie dobrze znane postacie: Włodi i 1988.
Związek rapera i producenta w muzyce nie ma odzwierciedlenia w innej dziedzinie sztuki. Nie pasuje tu układ reżyser – scenarzysta, ani pisarz – redaktor. W muzyce panuje idealna symbioza, a album „W/88” jest tego najlepszą egzemplifikacją. Włodi zdecydował się na współpracę z jednym producentem i był to dobry ruch. 1988 (połowa duetu Syny) to wszechstronny muzyk i chyba na najlepszej drodze do bycia postacią pomnikową (patrz nominacja do Paszportu „Polityki”).
Powiedzmy, że z polskiej sceny hiphopowej nie czerpię za wiele, ale swoje typy mam. Album Włodiego i 1988 konkretnie mnie jednak rozjechał. Imponują podkłady 1988, które idealnie wpasowują się linijki Włodiego, a te, ku mej wielkiej radości, są dojrzałe i podane z chłodną precyzją. Rzeczywistość znalazła swoje miejsce w liryce: „Jak przez ciągłą dezynfekcję ci na górze im wmówili, że już mają czyste ręce” (z doskonałego utworu „Żakardy”).
Niby wszystko toczy się leniwie, bardziej w tempie swobodnego chodu, ale przy uważniejszym wsłuchaniu słychać puls świata. Człowiek zostaje całkowicie wymiętoszony miastem. Są utwory, które uzależniają zarówno niezwykłą precyzją, jak i atmosferą: „Wyobraź sobie” czy „Jak gdyby nic”. Bywa, że muzyka zaczyna grubieć, gęstnieć jak w „Krzewie” czy wspaniałym „Stilo”. A mimo to wszystko jest jakieś minimalistyczne, dalekie od opresyjności czy agresywnego narzucania się. Po takiej postawie poznać można prawdziwych mistrzów.
Def Jam Poland | 2020
FB Włodi
FB 1988
FB Def Jam Poland
