Składa się z niedokończeń.
Rzec by można, że jest to płyta taneczna. Z tym tylko, że akurat ja przy płytach Jenny Hval z reguły tańczę do środka. I to pomimo całkiem czytelnej, tanecznej materii muzycznej. Album „Menneskekollektivet” nie odbiega od standardów, o których wspomniałem wyżej. Podpisał się pod nim duet Lost Girls. Poza Hval tworzy go jeszcze Håvard Volden. Co zabawne jest to ich debiut długogrający, a wydawniczy początek działalności datuje się na rok 2018 („Feeling”).
Jak na osobę silnie związaną ze słowami i opowieściami Jenny Hval zaczyna płytę od stwierdzenia: „In the beginning, there is no word, and no ‚I’ / In the beginning, there is sound”. Aczkolwiek słów na płycie nie brakuje. Jenny Hval pod tym kątem jest bardzo rygorystyczna. Mam tu na myśli brak przypadkowości, selekcję słów i klarowność feministycznego przekazu. W Lost Girls muzyka stanowi zupełną przeciwwagę.
Jest swobodna, improwizowana, skoczna i wydaje się tym rozkoszować. Owszem są to miękkie i ostre wariacje na temat muzyki klubowej. Jako, że to muzyka domowa to nie ma pośpiechu. Dobrze słychać to w „Love, Lovers”, który pomimo rytmicznego sznytu rozmachu nabiera dopiero pod koniec. Z tym tylko, że sam utwór trwa ponad piętnaście minut, więc warto mieć to na względzie. Krótszą wersję tego procesu słyszymy w „Losing Something” – jednym z najjaśniejszych utworów z płyty.
Przepadam za utworem „Real Life”. Zarówno pod względem automatu perkusyjnego, jak i lekkości wokalu oraz słów tam padających. Utwór tytułowy niesie ze sobą hipnotyczny stan, którego nie da się do końca uchwycić. Zresztą jak całej płyty, która, mam wrażenie, składa się z niedokończeń. To nie jest zarzut, ale zwykłe stwierdzenie, a raczej wrażenie, którego nie mogę się pozbyć. Bardziej to frapuje, niż irytuje. „Menneskekollektivet” jest albumem silnie osadzonym w tu i teraz, ale wymyka się definicji „pandemicznej płyty”. No i ma w sobie silny ładunek emocjonalny sprytnie schowany za pozorną beznamiętnością.
Smalltown Supersound | 2021
Bandcamp
FB Smalltown Supersound
