Dźwięki miłości
Caroline Polachek pod względem zarówno pozycji na scenie, jak i zawartości muzycznej swoich solowych nagrań znajduje się w tak ścisłych kręgach światowego popu, że mogłoby się zdawać, że jej dokonania już nie mieszczą się w niezalowych przecież ramach niniejszego portalu. Jednak gdy wziąć pod uwagę udział takich pionierów najnowszej elektroniki, jak zapisany w historii PC Music złotymi literami Danny L Harle, czy wizjoner deconstructed clubu Sega Bodega, a także samo to, jak przy bezpośrednim, nieuprzedzonym spotkaniu Desire, I Want to Turn Into You naprawdę poszerza pole walki o to, co można zrobić z muzyką pop, okazuje się, że mamy do czynienia z propozycją ważną zarówno z punktu widzenia wszelkich nagród i rankingów, na których Polachek skrzętnie zapewniła sobie miejsce, jak i mniszych kronik muzyki najnowszej, takich jak ta, której logo widnieje gdzieś po lewej nad niniejszym tekstem. SOPHIE, największa mistrzyni mieszania porządków naszych czasów, byłaby dumna, i to nie tylko z tego, że utwór I Believe jest dedykowany jej pamięci.
W samej zaś materii dźwiękowej Desire, I Want to Turn Into You jest spektakularnym, wysokiej rozdzielczości hołdem dla największych wzmożeń światowej muzyki popularnej spod znaku Madonny albo Phila Collinsa. Przestrzenne, orkiestralne aranżacje bez cienia ironii ani żadnego innego filtra powtarzają napawającą zachwytem wizję świata, w którym wszystko jest możliwe, a dystanse kuli ziemskiej wyznacza zasięg Concorde’a. I żeby było jasne: Polachek korzysta z rozwiązań radiowego popu z lat 80. i 90. bez żadnego zaplecza konceptualnego jak w vaporwave, zupełnie szczerze, nie dlatego, że próbuje stworzyć w taki sposób jakiś odnośnik do czyjejś erudycji, lecz wyłącznie dlatego, że bombastyczne klawisze i katedralne echa są dla niej po prostu, kurwa, fajne. Są tak fajne, że przedstawia je w skrajnie wyostrzonej wersji, aż do stopnia, w którym aktualizuje pomysły, które nie miały jak wcześniej opuścić analogowego nośnika, w kolejnym podobieństwie do zafascynowanej stylem lat 80. SOPHIE.
Inteligentny dialog z wydawałoby się zamęczonymi na śmierć wzorcami popu minionych dekad wcale nie jest jednak główną siłą Desire, I Want to Turn Into You. Ten album żyje i oddycha przede wszystkim potęgą głosu Caroline Polachek, który po prostu zachwyca zarówno gdy rozbrzmiewa czysto, w pełni wszystkich niuansów, jak i za pośrednictwem precyzyjnie dawkowanych elektronicznych manipulacji. To bogactwo zarówno rejestrów wokalnych (na których nie znam się na tyle, by operować technikaliami), jak i emocjonalnych odcieni jest determinowane przez główny temat i siłę napędową tej muzyki, którą jest miłość. Najbardziej wyeksploatowany temat popu zyskuje niespotykaną świeżość, gdy nie jest tylko tematem czy konceptualnym zapleczem, lecz głównym poruszeniem przemawiającym przez muzykę na Desire, I Want to Turn Into You, płycie tegorocznych Walentynek. Głos Caroline dźwięczy miłością. Billions brzmi jak pierwsze zakochanie wiosną, gdy skok temperatury sprzyja intensywniejszemu spoglądaniu na osoby wokół. Bez miłości ta płyta byłaby tylko zbieraniną bitów i synthów, jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.
Mam przeczucie, że ktoś bardziej kompetentny ode mnie w teorii muzyki mógłby lepiej oddać sprawiedliwość koronkowej robocie wykonanej przez ponad dwa lata tego albumu, całej lekkości, z jaką Caroline Polachek przemieszcza się po tonacjach i tempach, co ja mogę tylko przeczuwać względem mojego osłuchania z różną muzyką. Ja najlepiej potrafię opowiedzieć co najwyżej o swoich uniesieniach z powtarzalnej perspektywy jednego z setek tysięcy pokojów i dziesiątek tysięcy par rąk wyciągniętych w tłumie. Jest to warte tyle, co doświadczenie każdego innego, ale osobiście nie mam wątpliwości, że kontakt z Desire, I Want to Turn Into You jest czymś wyjątkowym.
14/02/2022
https://carolinepolachek.bandcamp.com/album/desire-i-want-to-turn-into-you
