Wehikuł czasu.
Kiedy pod koniec lat 80. Richard H. Kirk i Stephen Mallinder nagrywali płytę „Body & Soul” w swoich studiach Western Works w Sheffield, pod drzwiami pofabrycznego magazynu, w którym znaleźli swą przystań członkowie Cabaret Voltaire, stawali dwaj młodzieńcy i wsłuchiwali się w dochodzące ich dźwięki. Byli zbyt młodzi, aby weterani brytyjskiej elektroniki traktowali ich poważnie, ale na pewno doświadczenie to wywarło na nich wielki wpływ. Być może dlatego dziś bracia Martin i Richard Dust są motorem napędowym tria The Black Dog.
Twórczość ich projektu wpisuje się w głęboką tradycję kultywowania nowoczesnej sztuki w Sheffield. Bo to nie tylko Cabaret Voltaire działający od 1974 roku, ale też inne grupy post-punkowego boomu – eksperymentująca z industrialem i EBM-em Clock DVA czy zaliczane do grona klasyków synth-popu The Human League i Heaven 17. W 1989 roku dołączył do nich The Black Dog dowodzony przez Kena Downie i szybko wyrobił sobie opinię specjalisty od abstrakcyjnego IDM-u. Nowy wiatr w żagle projekt złapał w połowie pierwszej dekady XXI wieku, kiedy skład zasilili wspominani bracia Dust.
W tym zestawie personalnym The Black Dog zwrócił się bardziej w stronę techno, czego efektem okazały się tak doskonałe płyty, jak „Radio Scarecrow”, „Further Vexations” czy „Post-Truth”. Downie i bracia Dust inspirowali się również ambientem. Temu gatunkowi zadedykowali słynny album „Music For Real Airports” z 2010 roku, który właśnie doczekał się reedycji i epilogu w postaci „Music For Airport Lounges”. Jego nagranie nie wyczerpało kreatywności tria, bo serwuje nam ono właśnie swój drugi krążek w tym roku – „The Grey Album”.
Płyta zaczyna się jak współczesna wersja „In The Shadows” The Stranglers – za sprawą rozpruwającego głośniki dronowym basem „Ghost Of Decay”. Tego rodzaju tajemniczego ambientu nie brakuje i dalej. „You’ve Heard This One Before” wypełnia klimatyczna elektronika, a w finale słychać w nim wysamplowane skądś głosy, które kiedyś rozbrzmiewały już na płycie Cabaret Voltaire. W „98 Russell Street” dostajemy łagodne downtempo, uwodzące bujającym rytmem i egzotyczną melodyką. Pozbawione bitu są z kolei ambientowe miniatury, które rozdzielają dłuższe kompozycje – w tym finałowe „Borstal Communications”.
Wśród tych głównych utworów dominuje oczywiście energetyczne techno. „Let’s All Make Brutalism” uderza rwanym rytmem i modulowanymi syntezatorami. „Harder Times” lokuje się w formule hipnotycznego minimalu, podszytego trance’owym loopem. Podobnie wypada „Thee Difference Ov Girls”, w którym perliste arpeggio zostaje wpisane w kosmiczne tło. Za sprawą „Empire Statement Humanoid” ożywa legendarny bleep rodem z dokonań projektu Sweet Exorcist. Ten klubowy set wieńczy „This Is Phil Talking”, niesiony syntetycznym chórem i motorycznym pochodem basu.
To jeszcze nie wszystko. W „Open Your Head” i „I Dare You” rozbrzmiewa klasyczny IDM z początku lat 90., wypełniony świetlistymi klawiszami, trzepoczącymi rytmami i tęskną melodyką. Co ciekawe bliżej w tych nagraniach sheffieldzkiemu triu do dawnych dokonań B12 niż do swoich własnych. The Black Dog potrafi tworzyć również stylowe kompozycje z gatunku electro – i dostajemy je tutaj w „Sound Ov Thee Crowd”. Ciekawie wypada również ukłon w stronę zredukowanej wersji dub-techno o spowolnionym pulsie i podkręconym basie w majestatycznym „Circus Ov Daath”.
Wprawne oko kogoś zaznajomionego z twórczością klasyków brytyjskiej elektroniki z Sheffield od razu zauważy, że większość tytułów z „The Grey Album” zawiera słowne gry z tytułami dawnych nagrań The Human League, Heaven 17 czy Cabaret Voltaire. Które to? Przyjemność rozwikłania tej szarady zostawiamy już Czytelnikom. Tak czy siak nowy album The Black Doga to dowcipny powrót do czasów młodości stojących za tym szyldem producentów. Podczas tworzenia tego materiału każdy z nich miał do dyspozycji tylko jeden syntezator. To było świadome ograniczenie – i w tym konkretnym przypadku zaowocowało muzyką o świeżej energii i głębokim oddechu.
Dust Science 2023
