Tęsknota za metafizyką.
Choć wydaje się, że pomysł na ukrywanie tożsamości przez producenta nowej elektroniki jest już zgrany do cna, to jednak nadal działa. To przypadek tajemniczego duetu, ukrywającego się za pseudonimem Honour. Zadebiutował on w zeszłym roku dwoma mixtape’ami – „HBK Vol. 1: Na God” i „HBK Vol. 2: Everytin Na Double”. Zawierały one abstrakcyjne kolaże dźwiękowe, które na tyle spodobały się Billowi Kouligasowi, że postanowił je wydać nakładem swej cenionej wytwórni PAN.
Już umieszczenie tych dwóch kaset w katalogu tłoczni cieszącej się wielką estymą na eksperymentalnej scenie, było znaczące. Dlatego od razu pojawiły się spekulacje, że Honour to ktoś warty uwagi. Potwierdził to tegoroczny sezon festiwalowy, bo jeszcze przed premierą oficjalnego albumu duet pojawił się na tak ważnych imprezach, jak Primavera czy Atonal. Dopiero teraz na fali wzbudzonego w ten sposób zainteresowania, dostajemy płytę zatytułowaną „Àlàáfía”.
Znajdujący się na niej materiał został stworzony w całości poprzez manipulację samplami. Ich źródło to prawdopodobnie You Tube, bo większość jest kiepskiej jakości i ma surowe brzmienie. Honour splata z pomocą tych cytatów własną muzykę – najczęściej jest to spowolniony i hipnotyczny hip-hop w stylu DJ Screw („When Angels Speak Of Love”), albo dla odmiany – monochromatyczny ambient („Àlàáfía”). Pomiędzy tymi dwoma skrajnościami trafiamy na orkiestrowe marsze („Giz’aard”), rozwibrowany funk („First Born”), czy po prostu niefrasobliwą zabawę w field recording („U&Me”).
Niespełna godzinny materiał z „Àlàáfía” odsyła z jednej strony do tricksterów, tworzących własną muzykę z cudzych dźwięków w rodzaju Demdike Stare, Hype Williamsa czy The Caretakera, a z drugiej – do londyńskich mistrzów zamglonego ambientu w stylu duetu Space Afrika czy nawet Buriala. Tajemniczy artyści tworzący Honour zadedykowali ten album swej zmarłej niedawno babci – i faktycznie czuć tutaj jakąś tęsknotę za metafizyką, znajdującą odbicie w tym rozedrganym i eterycznym klimacie materiału.
PAN 2023
