grime

Cień wielkiej małpy zawisł nad Europą. Gernot Bronsert i Sebastian Szary znokautowali dwoma poprzednimi albumami resztę konkurencji i stali się najbardziej rozpoznawalnymi twórcami niemieckiej elektroniki nie tylko na Wyspach Brytyjskich, ale i na kontynencie. Sukces zapewniło im wyraziste odwołanie się do popularnej w Anglii muzyki o mocno zaznaczonych liniach basu. I aż dziw bierze, że wieczny smutas, Thom Yorke, tak zachwycił się stylistyczną żonglerką Modeselektora, że namaścił swym słynnym nazwiskiem ich wcześniejsze i obecne dokonania. Tym razem apetyty były wyjątkowo rozbudzone – zapewne większość konkurencji liczyła z wypiekami na twarzy, że Bronsertowi i Szaremu wreszcie podwinie się noga – ale nic z tego, niemieccy producenci znów nagrali świetny album.

Właściwie recepta jest ta sama – prawie każdy utwór na „Monkeytown” jest zrealizowany według zasad innego gatunku. Zaczyna się od połamanego dubstepu, w którym melodyjnie plumkające klawisze w stylu IDM łączą się ze świdrującym loopem rodem z wczesnego rave`u („Blue Clouds”). Podobna rytmika powraca potem w nagraniu „Grillwalker”. Tym razem dubstepowy kontekst jest okazją dla syntezy 8-bitowych syntezatorów z warczącym basem o nu-rave`owej proweniencji. W sąsiedztwie tych dwóch kompozycji można by umieścić trzecią – „German Clap”. Niemieccy producenci sięgają w tym przypadku po UK garage, wyciskając zeń chmurne pasaże klawiszy skontrastowane z wesołkowatymi efektami zapożyczonymi z happy hard core`a. Można? Można!

Bronsert i Szary nie byliby sobą, gdyby nie ozdobili kilku nagrań wokalami specjalnie zaproszonych gości. Thom Yorke pojawia się tu w dwóch utworach. „Shipwreck” z powodzeniem mógłby się znaleźć na „The King Of Limbs” – dynamiczny rytm o połamanym metrum niesie tutaj zawodzące pasaże IDM-owych syntezatorów, zza których wyłania się natychmiast rozpoznawalny falset wokalisty Radiohead. Słychać tu wyraźną inspirację dokonaniami Actressa – zresztą podobnie, jak na ostatnim albumie Brytyjczyków. Drugi utwór wyśpiewany przez Yorke`a jest zdecydowanie słabszy, kto wie, czy nie najsłabszy z całego zestawu. Dzieje się w nim bowiem wyjątkowo mało, jak na Modeselektor – ewidentnie niemieckiemu duetowi zabrakło pomysłu, jak ozdobić w „This” charakterystyczny wokal angielskiego gwiazdora.

[embeded: src=”http://www.junostatic.com/ultraplayer/07/MicroPlayer.swf” width=”400″ height=”130″ FlashVars=”branding=records&playlist_url=http://www.juno.co.uk/playlists/builder/1831729-02.xspf&start_playing=0&change_player_url=&volume=80&insert_type=insert&play_now=false&isRe lease=false&product_key=1831729-02″ allowscriptaccess=”always”]

Bez zarzutu wypadają natomiast kompozycje, w których rozbrzmiewają głosy czarnych raperów. „Pretentious Friends” i „Humanized” to soczysty grime, osadzający rymy Bus Drivera i Anti Pop Consortium na rave`owych bitach i basach o przesterowanym tonie. „Berlin” to z kolei zwrot w stronę modnych mutacji R&B w stylu The Weeknd – smoliste rytmy podlane funkowymi klawiszami niosą tu bowiem pomysłowo edytowaną wokalizę Miss Platinium. Jeszcze chwila, a Bronsert i Szary będą produkować Beyoncé.

Jedynym ukłonem ze strony duetu w kierunku rodzimych brzmień jest tutaj „Evil Twin” – siarczyste techno ze starej szkoły, w którym falujące akordy blaszanych syntezatorów wprowadzają chicagowską w stylu nawijkę Otto Von Schiracha. Zaskakujące spotkanie, prawda? Ale jakiego daje kopa! DJ Rush i Green Velvet na pewno będą zazdrośni.

Na koniec Modeselektor zawsze zostawiał jakiś monumentalny IDM (chyba zapożyczył to od Autechre). Tak jest i tym razem – „War Cry” to pulsujący zapętlonym rytmem maszerujących żołnierzy epicki ambient, którego podniosłą atmosferę kreuje syntezatorowe arpeggio podsłuchane w ostatnich dokonaniach Roll The Dice (to chyba niemożliwe – oba duety nagrywały swe ostatnie albumy w tym samym czasie, a jednak!).

Podobnie, jak „Hello Mum!” i „Happy Birthday!”, również „Monkeytown” (dlaczego ta płyta nie ma wykrzyknika w tytule?), podszywa charakterystyczne dla Bronserta i Szarego poczucie humoru. W jakie by bowiem obaj producenci nie uderzali tony, czuć w ich muzyce z jednej strony wielką radochę tworzenia, a z drugiej – niemal autoironiczny dystans. A to sprawia, że słucha się jej z uśmiechem od ucha do ucha. Kto inny w nowej elektronice potrafi wywołać u słuchacza taką reakcję?

Monkeytown 2011

www.monkeytownrecords.com

www.myspace.com/monkeytownrecords

www.modeselektor.de

www.myspace.com/mdslktr