To nie jest soundtrack, chociaż…
Techno sprowadzone do loopów.
Melancholia codzienności.
Autentyczna bruzda.
Mgnienia poczucia straty.
Piosenka jest dobra na wszystko?
Soundtrack do współczesnego „acid westernu”.
Balsam na czas zarazy.
W atomowym silosie.
Ucieczka od tradycyjnych piosenek.
Nie spodziewałem się ich tam spotkać.
Przestrzeń okrojona ze skrajności.
Z cienia w ogień!
Futurystycznie i kobieco.
Próba uchwycenia bałaganu dzisiejszych czasów. Czytaj dalej »
Szwajcarski producent Daniel Jakob połączył siły z południowoafrykańskim artystą Fortune Shumba. Czytaj dalej »
The xx może i wyglądali kiedyś jak ludzkie wersje gotyckich dzieciaków z South Parku, ale pod wizerunkiem rodem z plakatów dołączanych do „Bravo” od samego początku kryły się niezwykłe osobowości. Czytaj dalej »
Brytyjski producent ukrywający się pod pseudonimem Breakage serwuje do bezpłatnego załadowania swoją nową EP-kę – „The Promise”.
Kiedy młody brytyjski producent zadebiutował dwa lata temu pod pseudonimem Addison Groove pomysłowym singlem „Footcrab”, brytyjskie media tak zachwyciły się pionierskim połączeniem dubstepu i juke`a, że zapomniały całkiem o jego wcześniejszych dokonaniach pod szyldem Headhunter. Antony Williams wskoczył więc na tego konia i pogalopował dalej – kolejne przebojowe dwunastocalówki doprowadziły go w końcu do podpisania cennego kontraktu z szalenie modną obecnie wytwórnią Modeselektora – 50 Weapons. Jej efektem jest wydany właśnie pierwszy album firmowany przez Addisona Groove`a – „Transistor Rhythm”.
Trzynaście premierowych nagrań na krążku stanowi dosyć oczywiste rozwinięcie wcześniejszych pomysłów londyńskiego producenta. Pierwszą część zestawu tworzą dubstepowe nagrania – szorstkie i surowe, o wyjątkowo oszczędnej aranżacji, łączące w prosty sposób dziką energię dudniących bębnów z poszatkowanymi samplami raperskich nawijek Spank Rocka. Słychać w nich z jednej strony echa jungle`owej przeszłości brytyjskiej muzyki basowej (choćby w „Rudeboyu”), a z drugiej – typową dla niej obecnie fascynację chicagowskim house`m („Bad Things”).
[embeded: src=”http://www.junostatic.com/ultraplayer/07/MicroPlayer.swf” width=”400″ height=”130″ FlashVars=”branding=records&playlist_url=http://www.juno.co.uk/playlists/builder/1933947-02.xspf&start_playing=0&change_player_url=&volume=80&insert_type=insert&play_now=false&isRe lease=false&product_key=1933947-02″ allowscriptaccess=”always”]
Nic więc dziwnego, że ten drugi wątek dochodzi z większą mocą do głosu w drugiej części albumu. Tym razem Williams wypuszcza się śmiało na obce mu etnicznie i geograficznie terytorium. Rytmy stają się zdecydowanie szybsze, zamiast raperskich rymów pojawiają się przyspieszone sample kobiecych wokali, a melodyka wprowadzana przez szczątkowe partie syntezatorów zostaje ograniczona prawie do minimum („Night To Remember” czy „Skylight”). Choć i tutaj słychać wpływy klasycznej szkoły dźwięku rodem z Chicago, to na pewno więcej w tych kompozycjach inspiracji dokonaniami juke`owych didżejów w rodzaju Rashada.
Na koniec angielski producent wraca jednak do dubstepu – i serwuje chyba najlepsze w zestawie kompozycje. Zrealizowany wspólnie z Markiem Pritchardem „Dance Of The Woman” zaskakuje ciekawym wpisaniem tribalowych elementów rodem z afro-beatu w mocną konstrukcję basową, natomiast finałowy „Entropy” – kontrastowym zestawieniem ekspresyjnej rytmiki z pastelową melodyką. Dobrze się słucha też dwóch breakbeatowych nagrań umieszczonych na płycie. „Savage Henry” i „Incredibly Exhausted Bunny Ears” odwołują się bowiem zgrabnie do klasyki electro sprzed ćwierć wieku, przypominając niezapomniane harce Rock Steady Crew uwiecznione na filmach „Wild Style” czy „Style Wars”.
„Transistor Rhythm” uderza mocną energią – ale powtarzalność pomysłów Williamsa sprawia, że płyta z czasem staje się nazbyt monotonna. Całe szczęście ożywa pod koniec – dzięki nieobecnemu na niej wcześniej rozbudowaniu brzmienia. Gdyby angielski producent podszedł w ten sposób do całości materiału – album robiłby na pewno lepsze wrażenie. A tak – to jednak tylko połowiczny sukces.
50 Weapons 2012
„Głodne kawałki” to wspólny album zrealizowany przez Pablopavo z Vavamuffin i Praczasa z Masala Sound System. Rozmawialiśmy o nim z jego twórcami. Czytaj dalej »
Cień wielkiej małpy zawisł nad Europą. Gernot Bronsert i Sebastian Szary znokautowali dwoma poprzednimi albumami resztę konkurencji i stali się najbardziej rozpoznawalnymi twórcami niemieckiej elektroniki nie tylko na Wyspach Brytyjskich, ale i na kontynencie. Sukces zapewniło im wyraziste odwołanie się do popularnej w Anglii muzyki o mocno zaznaczonych liniach basu. I aż dziw bierze, że wieczny smutas, Thom Yorke, tak zachwycił się stylistyczną żonglerką Modeselektora, że namaścił swym słynnym nazwiskiem ich wcześniejsze i obecne dokonania. Tym razem apetyty były wyjątkowo rozbudzone – zapewne większość konkurencji liczyła z wypiekami na twarzy, że Bronsertowi i Szaremu wreszcie podwinie się noga – ale nic z tego, niemieccy producenci znów nagrali świetny album.
Właściwie recepta jest ta sama – prawie każdy utwór na „Monkeytown” jest zrealizowany według zasad innego gatunku. Zaczyna się od połamanego dubstepu, w którym melodyjnie plumkające klawisze w stylu IDM łączą się ze świdrującym loopem rodem z wczesnego rave`u („Blue Clouds”). Podobna rytmika powraca potem w nagraniu „Grillwalker”. Tym razem dubstepowy kontekst jest okazją dla syntezy 8-bitowych syntezatorów z warczącym basem o nu-rave`owej proweniencji. W sąsiedztwie tych dwóch kompozycji można by umieścić trzecią – „German Clap”. Niemieccy producenci sięgają w tym przypadku po UK garage, wyciskając zeń chmurne pasaże klawiszy skontrastowane z wesołkowatymi efektami zapożyczonymi z happy hard core`a. Można? Można!
Bronsert i Szary nie byliby sobą, gdyby nie ozdobili kilku nagrań wokalami specjalnie zaproszonych gości. Thom Yorke pojawia się tu w dwóch utworach. „Shipwreck” z powodzeniem mógłby się znaleźć na „The King Of Limbs” – dynamiczny rytm o połamanym metrum niesie tutaj zawodzące pasaże IDM-owych syntezatorów, zza których wyłania się natychmiast rozpoznawalny falset wokalisty Radiohead. Słychać tu wyraźną inspirację dokonaniami Actressa – zresztą podobnie, jak na ostatnim albumie Brytyjczyków. Drugi utwór wyśpiewany przez Yorke`a jest zdecydowanie słabszy, kto wie, czy nie najsłabszy z całego zestawu. Dzieje się w nim bowiem wyjątkowo mało, jak na Modeselektor – ewidentnie niemieckiemu duetowi zabrakło pomysłu, jak ozdobić w „This” charakterystyczny wokal angielskiego gwiazdora.
[embeded: src=”http://www.junostatic.com/ultraplayer/07/MicroPlayer.swf” width=”400″ height=”130″ FlashVars=”branding=records&playlist_url=http://www.juno.co.uk/playlists/builder/1831729-02.xspf&start_playing=0&change_player_url=&volume=80&insert_type=insert&play_now=false&isRe lease=false&product_key=1831729-02″ allowscriptaccess=”always”]
Bez zarzutu wypadają natomiast kompozycje, w których rozbrzmiewają głosy czarnych raperów. „Pretentious Friends” i „Humanized” to soczysty grime, osadzający rymy Bus Drivera i Anti Pop Consortium na rave`owych bitach i basach o przesterowanym tonie. „Berlin” to z kolei zwrot w stronę modnych mutacji R&B w stylu The Weeknd – smoliste rytmy podlane funkowymi klawiszami niosą tu bowiem pomysłowo edytowaną wokalizę Miss Platinium. Jeszcze chwila, a Bronsert i Szary będą produkować Beyoncé.
Jedynym ukłonem ze strony duetu w kierunku rodzimych brzmień jest tutaj „Evil Twin” – siarczyste techno ze starej szkoły, w którym falujące akordy blaszanych syntezatorów wprowadzają chicagowską w stylu nawijkę Otto Von Schiracha. Zaskakujące spotkanie, prawda? Ale jakiego daje kopa! DJ Rush i Green Velvet na pewno będą zazdrośni.
Na koniec Modeselektor zawsze zostawiał jakiś monumentalny IDM (chyba zapożyczył to od Autechre). Tak jest i tym razem – „War Cry” to pulsujący zapętlonym rytmem maszerujących żołnierzy epicki ambient, którego podniosłą atmosferę kreuje syntezatorowe arpeggio podsłuchane w ostatnich dokonaniach Roll The Dice (to chyba niemożliwe – oba duety nagrywały swe ostatnie albumy w tym samym czasie, a jednak!).
Podobnie, jak „Hello Mum!” i „Happy Birthday!”, również „Monkeytown” (dlaczego ta płyta nie ma wykrzyknika w tytule?), podszywa charakterystyczne dla Bronserta i Szarego poczucie humoru. W jakie by bowiem obaj producenci nie uderzali tony, czuć w ich muzyce z jednej strony wielką radochę tworzenia, a z drugiej – niemal autoironiczny dystans. A to sprawia, że słucha się jej z uśmiechem od ucha do ucha. Kto inny w nowej elektronice potrafi wywołać u słuchacza taką reakcję?
Monkeytown 2011
Mamy dla naszych Czytelników odsłuch fragmentów nowego albumu duetu Modeselektor – to dla tych, którzy nie będą mogli obejrzeć dzisiejszego koncertu niemieckiego projektu na festiwalu Nowa Muzyka w Katowicach. Czytaj dalej »
„100% Publishing” jest jednym z przykładów, dlaczego płyty powstające w tym stylu brytyjskiego hip-hopu dzieli się na grime oraz old grime. Wiley, który przyczynił się do powstania tego gatunku, swoją najnowszą płytą kreuje brzmienia mające szanse zaistnieć na falach radiowych. Pytanie tylko, jakim kosztem.
Otwierające album „Information Age” oraz „100% Publishing”, choć mocno rozbujane, nie odzwierciedlają natury kolejnych utworów. Irytujący żart „Boom Boom Da Na” oparty na cyrkowej melodii, pop balladka „Talk About Life” oraz nijaki „Yonge Street (1,178 Miles Long)” zwalniają impet produkcji kierując ją w ślepy zaułek. Radiowy grime, choć poprzeplatany mocniejszymi, pełnokrwistymi kompozycjami, dostarcza miernych wrażeń.
Zastanawia mnie adresat tego albumu. Fani gatunku zapewne nieraz skrzywią się podczas pierwszego odsłuchu. Pozostałych natomiast dziwna mieszanka fałszywie przystępnych melodii ze stępionym, acz zadziornym bitem wprawić może w niemałe zakłopotanie.
Wiley powołał niegdyś do życia bestię, która najlepiej czuła się żyjąc w undergroundzie. Niegdyś drapieżna i pełna gniewu stała się popkulturowym kameleonem.
http://youtu.be/6EYgYwhAiEc
Big Dada | 20.06.2011
2/5
