Opus magnum Dave’a Sumnera.
Z półprzymkniętymi oczami.
Szperając w zbiorowej pamięci.
Egzorcyści będą mieć pełne ręce roboty.
Wizyta na Spitsbergenie.
Techno z saksofonem? Czemu nie!
Uciekająca sekcja rytmiczna.
Elegia na odejście.
Skoncentrowana powódź.
Powrót do korzeni.
Ambient jak skała.
Jedno płuco.
EBM wyszlifowany na najwyższy połysk.
Rozbrójmy się.
Współzałożyciel berlińskiej oficyny Macro opublikował swój soundtrack do filmu „A1 – Ein Stück Schweizer Strasse”. Czytaj dalej »
Stefan Goldmann to jedna z bardziej niekonwencjonalnych postaci współczesnej elektroniki. Z jednej strony ma on na swym koncie klubowe produkcje publikowane przez tak zasłużone dla tanecznego światka instytucje, jak Cocoon czy Mule Electronic, a z drugiej – nie odmawia sobie eksperymentalnych wycieczek w świat abstrakcyjnej awangardy, czego dowodem choćby kasety dla The Tapeworm. Mało tego – z wyjątkową dbałością odnosi się do swych występów, zamieniając je w niepowtarzalne shows, sporadycznie prezentowane na festiwalach lub w klubach. Berlińczycy znają go z didżejskich sesji w niedzielne popołudnia, które ścigają tłumy do Panorama Baru. Jakby tego było mało, producent wspiera swoim piórem nieregularny fanzin wydawany przez Berghain – publikując w nim swe teksty o współczesnej elektronice przesiąknięte filozoficznym duchem.
Od takiego artysty nie możemy się więc spodziewać „zwykłej” płyty. Każde pełnowymiarowe wydawnictwo Goldmanna to starannie przemyślany koncept – tak jest również z jego najnowszym albumem „17.50”, opublikowanym przez jego macierzystą firmę Macro. Podstawą zamieszczonego na nim materiału miały być w założeniu twórcy najprostsze tony – z jednej strony typowe dla niemelodyjnej formuły techno, a z drugiej – dla archetypicznej muzyki etnicznej z południa Europy (to ważne – bo Goldmann ma bułgarskie korzenie). Co więcej – niemiecki producent zrezygnował z wykorzystania sampli, stawiając wyłącznie na dźwięki tworzone analogowo przy zastosowaniu zwykłych syntezatorów i automatu perkusyjnego. Jakie są tego efekty?
Odpowiedzmy na to pytanie od razu: fascynujące! Goldmann zaczyna od kakofonicznych przesterów – zawodzące rzężenie gitary wsparte perkusyjną nawalanką („17.50”) prowadzi nas prosto do energetycznego UK garage`u o szurającej rytmice, w którym funkowa pulsacja basu i wibrafonowe klawisze niosą prościutką melodyjkę o brzęczącym tonie („Carrion Crow”). Energia płynąca z tego bliskowschodniego motywu jest wprost porażająca – bo tkwi on korzeniami w naszej zbiorowej podświadomości. Słyszeliśmy go już tysiące razy – oczywiście nie ten sam, ale podobny, w radiu, w telewizji, w podroży do Turcji, gdziekolwiek. Podobnie dzieje się w „Rigid Chains” – tym razem zabawnie bziuczące akordy zostają wpisane w kontekst hipnotycznego techno i otoczone przemysłową kanonadą metalicznych perkusjonaliów. Efekt – znakomity!
[embeded: src=”http://www.junostatic.com/ultraplayer/07/MicroPlayer.swf” width=”400″ height=”130″ FlashVars=”branding=records&playlist_url=http://www.juno.co.uk/playlists/builder/463874-01.xspf&start_playing=0&change_player_url=&volume=80&insert_type=insert&play_now=false&isRe lease=false&product_key=463874-01″ allowscriptaccess=”always”]
Następne kompozycje bardziej zdradzają awangardowe ciągoty Goldmanna. „The Outness Queens” przywołuje pasterskie dźwięki z greckich łąk i tawern – oblepione zostają one jednak przez elektroniczne efekty, przez co tracą swój sielski charakter na rzecz psychodelicznego klimatu. Od akustycznych tonów buzuki rozpoczyna się z kolei „Manila Grind” – a ozdabiająca go popiskująca melodia staje się punktem wyjścia do skręcenia chrzęszczącego strumienia stukających i trzeszczących dźwięków.
„Adem” to najbardziej energetyczny utwór w tym zestawie. Goldmann stawia w nim na wyrazistą rytmikę rodem z chicagowskiego house`u – ale nie odpuszcza przy tym typowego dla całej płyty melodycznego wątku, wpisując w minimalistyczną tkankę kompozycji turecko brzmiącą partię wesołych klawiszy. Podobnie wypada umieszczony nieco dalej „Empty Suit” – bo i tutaj mamy house`owy puls, podrasowany szeleszczącymi efektami, co nadaje mu jeszcze bardziej oldskulowy ton. Tym razem Goldmann stawia jednak na kontrapunkt – bo w kontraście dla radośnie pobrzękujących syntezatorów ustawia kończącą utwór falę orkiestrowych smyczków o epickim rozmachu.
Pojawiające się w „Dead Cat Bounce” połamane rytmy informują nas, że wracamy na terytorium UK garage`u. I rzeczywiście – szorstkim breakom towarzyszą tutaj zwaliste uderzenia basu, ale i pojawiające się ni stąd ni zowąd… atonalne akordy pianina. Całość kończy się w jeszcze bardziej zaskakującym stylu – powoli kroczące uderzenia zbasowanych klawiszy wsparte mechanicznym rytmem o blaszanym brzmieniu przenoszą nas w lata 80. („Kampong Pressure”) Kiedy rozbrzmiewa skowyczący przester – wszystko staje się jasne: wracamy do czasów, w których post-punkowy mrok i industrialny hałas były filozoficznym i politycznym komentarzem do ówczesnych wydarzeń na świecie. Niemiecki producent, niczym jego brytyjscy koledzy z Sandwell District, przenosi te dźwięki we współczesność – nadając im jakże aktualną wymowę.
„17.50” to właściwie awangardowy album – ale pomysłowo ozdobiony melodyjnymi wstawkami, dzięki którym ten eksperyment staje się przystępny dla wszystkich. Z jednej strony można kontemplować dzieło Goldmanna w kontekście dokonań XX–wiecznej muzyki współczesnej, a z drugiej – jako po prostu klubowy materiał o ognistym brzmieniu. Konia z rzędem dla tego, kto potrafi zrealizować równie inteligentny projekt!
Macro 2012
